In this week’s Ravaya column, published on 20 May 2012, I continue exploring alternative history scenarios for Sri Lanka, a quest started a couple of weeks ago.
I speculate WHAT IF there was a different outcome of the Battle of Ceylon, or the Easter Sunday Japanese air raid of Ceylon on 5 April 1942, exactly 119 days after the Pearl Harbour attack in Hawaii?
What if Ceylon fell to Japanese rule, just like Burma, Malaya and Singapore did? How might that have changed the course of World War Two, and the future of the then British colony of Ceylon?
“අපේ ශ්‍රේෂ්ඨ ඉතිහාසට අත නොතබනු!”
විකල්ප ඉතිහාසයන් ගැන විද්‍යා ප‍්‍රබන්ධ කථා ස්වරූපයෙන් පරිකල්පනය කළ හැකිදැයි 2012 මැයි 6දා කොලමින් මා ඇසූ පැනයට ලැබුණු එක් ප‍්‍රතිචාරයක් වූයේ එයයි. මා බලාපොරොත්තු වූ පරිදි ම ලංකාවේ ඉතිහාසය ශුද්ධ ලේඛනයක් සේ සළකන ඇතැම් දෙනා ඒ ගැන විවෘත මනසකින් විමසනවාට හෝ එය පාදක කර ගෙන නිර්මාණශීලිව කථා ගොතනවාට හෝ නොකැමති බව පෙනෙනවා. ඒ සමග ම එයට අනුබල දෙන ප‍්‍රතිචාර කිහිපයකුත්, “සිංහල පාඨකයන්ට ඕවා වැඩක් නැහැ” යන උදාසීන අවවාදයත් ලැබුණා.
ඉතිහාසය ගැන තනි විග‍්‍රහයකට මා එකග නොවන නිසාත්, ඉතිහාසගත පදනමක සිට පරිකල්පනය කිරිමේ නිර්මාණාත්මක නිදහස ගැන මා විශ්වාස කරන නිසාත් විකල්ප ඉතිහාස ගවේෂණයේ තව පියවරක් අද තබනවා.
මින් පෙර හැම කොලමකින් ම මා දැක් වූ අදහස් මෙන් ම මෙහි අන්තර්ගතය ද සංවාදයට විවෘතයි. එහෙත් ඉතිහාසයේ “උරුමක්කාරයන්” හැටියට පෙනී සිටින කිහිප දෙනෙකුගේ අධිපතිවාදය මා පිළි ගන්නේ නැහැ.
2012 අපේ‍්‍රල් 8දා මගේ කොලමේ තේමාව වූයේ 1942 අපේ‍්‍රල් මාසයේ ශ‍්‍රී ලංකාවට එල්ල වූ ජපන් ගුවන් ප‍්‍රහාරය හා එහිදී සිදු වූ සන්නිවේදන අවුලයි. වචන 1,300ක විග‍්‍රහය තුළ තනි වැකියක් ලෙස මා කියා තිබුණේ “යටත් විජිත පාලනයෙන් මිදීමේ කෙටි මාර්ගය හැටියට මෙරට වාමාංශික දේශපාලකයන් එවකට තර්ක කළේත් ජපන් ජාතිකයන්ට පක්ෂ වීම” යන්නයි. මේ වචන 16 ගැන හිතමිතුරු පාඨක දෙපලක් මගේ බ්ලොග් අඩවිය හරහා දින ගණනක් වාද විවාද කළා. මෙබදු සංවාද ඇති වනවාට මා කැමතියි. http://tiny.cc/EastAt
ඒ ඔස්සේ තවත් කරුණු සෙවූ මට දැන ගන්නට ලැබුණේ එවකට මෙරට දක්ෂිනාංශිකයන් පවා ජපන් නියෝජිතයන් සමග ගනුදෙනු පවත්වා ඇති බව. 1978 විධායක ජනාධිපති වූ ජේ. ආර් ජයවර්ධන 1979දී ජපානයේ නිල සංචාරයක නිරත වෙමින් හෙළිදරව්වක් කළා. තෝකියෝවේ අධිරාජ මාලිගාවේ භෝජන සංග‍්‍රහයකදී ඔහු කීවේ 1940-42 වකවානුවේ මෙරට ජපන් පාලනයකට නතු වුව හොත් කළ හැකි දේ ගැන තමන් රහසිගතව ජපන් නියෝජිතයන් සමග සාකච්ඡ කළ බවයි. ජපන් පාලනයකින් පසු ලංකාවට නිදහස ලබා ගැනීමේ යම් ප‍්‍රතිඥාවක් තමන් ජපන් නියෝජිතයන්ගෙන් බලාපොරොත්තු වූ බවත් ජේ. ආර්. කියා සිටියා!
මේ නිසා මෙරට වාමාංශික මෙන් ම දක්ෂිණාංශික ජන නායකයන් ද ජපන් ආක‍්‍රමණයක හැකියාව තක්සේරු කරමින් සිටි බව සිතා ගත හැකියි. මේවා ගැන විවෘතව කථා කිරීම කිසිවකුට අපහාස කිරිමක් හෝ යම් දේශපාලන සම්ප‍්‍රදායයකට නිගරු කිරීමක් හෝ නෙවෙයි. ඉතිහාසයේ අභියෝගවලට විවිධ පුද්ගලයන්, ජන සමාජ හා රටවල් මුහුණ දෙන එකිනෙකට වෙනස් ආකාරයන් ඔස්සේ ඔවුන්ගේ අනාගතය තීරණය වෙනවා.
අපේ‍්‍රල් 8දා මා විස්තර කල පරිදි ජපන් ආක‍්‍රමණය ගැන පැය 12ක පමණ අනතුරු ඇගවීමක් ලැබුණේ ඉන්දියානු සාගරයට ඉහළින් නිරීක්ෂණ චාරිකාවක යෙදී සිටි කැනේඩියානු ගුවන් නැවියකුගෙන්. එය නොලැබී යාමෙන් හෝ ලැබීමෙන් පසුව වුවත් ආරක්ෂක සුදානමේ දුර්වලකමකින් හෝ 1942 අපේ‍්‍රල් ජපන් ආක‍්‍රමණය සාර්ථක වූවා යයි මොහොතකට සිතන්න. ඉන්දියානු සාගරයේ බල තුලනය ඉතා සියුම්ව පැවති ඒ අවස්ථාවේ ලංකා දුපත අල්ලා ගැනීමට හොඳ ඉඩක් ජපන් හමුදාවට තිබුණා.
සිංගප්පුරුව දෙවන ලෝක යුද්ධ සමයේ ජපන් හමුදා අතට පත් වුයේ 1942 පෙබරවාරි 15 වනදා. ඔවුන් එය සියොනන්තෝ ලෙස නැවත මේ නම් කර වසර තුනකට වැඩි කාලයක් දරදඩු පාලනයක් ගෙන ගියා. එම පාලනය බිඳ වැටුණේ 1945 අගෝස්තුවේ ජපානය යටත් වීමෙන් පසුවයි.
එවකට සිංගප්පුරුවේ රදවා තිබු මිත‍්‍ර පාක්ෂික හමුදා හා යුද්ධ අවිවලට වැඩි ප‍්‍රමාණයක් ලංකාවේ තිබු බව වාර්තාගතයි. ලංකාවේ සාගර බල පදනම යොදා ගනිමින් ජපන් හමුදා සමස්ත ඉන්දියානු සාගරය හා මැදපෙරදිගට බලය පතුරුවා හැර දෙවන ලෝක යුද්ධයේ ඉරණම වෙනස් කරන්නට පවා හැකියාවක් තිබුණා.
එසේ වූවා නම් අපේ ඉතිහාසය කෙලෙස වෙනස් විය හැකිව තිබුණා ද? පෘතුග‍්‍රිසි, ලන්දේසි හා බි‍්‍රතාන්‍ය පාලකයන්ට අමතරව ජපන් ආඥාදායකත්වයකට ද නතු වීමෙන් පසු මෙරට සාමාන්‍ය ජනතාවගේ හා දේශපාලන නායකයන්ගේ ආකල්ප හා ක‍්‍රියාකලාපය කෙසේ වෙනස් වෙයි ද?
එසේ නම් මෙරට රඳවා සිටි සියළු මිත‍්‍ර පාෂික හමුදා නිලධාරින් හා හමුදා භටයන් ජපානයේ යුධ සිරකරුවන් බවට පත් වනවා. සිවිල් පරිපාලනයේ නිරතව සිටි සියළු දෙනා ජපන් හමුදා පාලනයකට නතු වනවා. මෑත ඉතිහාසයේ කිසි විටෙක පුර්ණ හමුදා පාලනයකට යටත් වී අත්දැකීම් නැති ලාංකිකයන්ට මෙහි ඵල විපාක එක්වර සිතා ගන්නටත් අමාරුයි.
මගේ බ්ලොග් අඩවියේ සංවාදයට පිවිසුණු එක් පාඨකයකු පෙන්වා දී ඇත්තේ දෙවන ලෝක යුද්ධයේ තමන් යටත් කර ගත් ආසියාතික රටවල සාමාන්‍ය ජනතාවට ජපන් හමුදා ඉතා කෲර ලෙස සළකා ඇති බවයි. බුරුමය, මලයාව, සිංගප්පුරුව වැනි රටවල් වසර කිහිපයක් නිර්දය ජපන් පාලනයකට නතු වී සිටියා.
එවකට ජපන් හමුදාවල තිබුණු එක ම ඉලක්කය හා අරමුණ වුයේ අමෙරිකාව, බි‍්‍රතාන්‍ය, සෝවියට් දේශය ප‍්‍රමුඛ වු මිත‍්‍ර පාක්ෂික රටවල් පරදවා ජර්මනිය හා ඉතාලියන් සමග ලෝකයේ ප‍්‍රබලතම රට බවට පත්විමයි. මේ සඳහා යන ගමනේදී ඕනෑ ම කැපවීමක් මෙන්ම විනාශකාරී ක‍්‍රියාවක් කිරිමට ඔවුන් නැඹුරුව සිටියා.
මා මෙසේ කියන්නේ ඉතා හොදින් තහවුරු වූ ඓතිහාසික වාර්තා අනුවයි. මෙහිදී අප සිහි තබා ගත යුත්තේ එසේ ආක‍්‍රමණකාරී වූයේ ස්වභාවයෙන් ම සියුම් හා සංවේදී ජපන් ජනයා නොව යුධ කාමයෙන් හා ජාතිකත්වයෙන් උමතු වී සිටි ජපන් හමුදා බවයි. මේ නිසා ලංකාව එදා ජපන් ආක‍්‍රමණයට නතු වූවා නම් අපේ රට කබලෙන් ලිපට වැටෙන්නට ඉඩ තිබුණා.
ජපන් සමාජය හා ජපන් රට ගැන මගේ ලොකු පැහැදීමක් තිබෙනවා. මට ජපන් මිතුරන් රැසක් සිටිනවා. වසර විස්සකට සිට මා අවස්ථා ගණනාවක් ජපානයේ සංචාරය කොටල ජපන් සරසවිවල දේශන පවත්වාල ජපන් චිත‍්‍රපට උළෙලවල ජුරි සභිකයකු ලෙස කටයුතු කොට තිබෙනවා. දෙවන ලෝක යුද්ධය හා එහිදී ජපන් හමුදා කළ හිරහැර ගැන අද දක්වා ජපන් ජාතිකයන් සමාව භජනය කරනවා. මේ නිසා අද අප දන්නා හිතමිතුරු ජපානය හා 1942 බලකාමී ජපන් හමුදා ක‍්‍රියා කලාපය පටලවා නොගත යුතුයි.
ශ‍්‍රි ලංකාවේ 1970 ගණන්වල සිට පදිංචිව මෙරට ඉතිහාසය ගැන ගවේෂණාත්මකව පොතපත ලියන බි‍්‍රතාන්‍ය ජාතික රිචඞ් බොයිල් මගේ විමසීමට ප‍්‍රතිචාර දක්වමින් මෙසේ කීවා: “ජපනුන් ලංකාව අල්ලා ගත්තා නම් දහස් ගණනක් මිත‍්‍ර පාක්ෂික හමුදා ඔවුන්ගේ යුධ සිරකරුවන් බවට පත් වනවා. බි‍්‍රතාන්‍ය පාලකයන් සමග වෙළඳ, සිවිල් හෝ වෙනත් සබඳතා පවත්වා ගෙන ගිය ලාංකිකයන් දහස් ගණනක් ද ඔවුන්ගේ සැකයට හා හිරිහැරවලට ලක් වනවා. සිංගප්පුරුවේදී කළ විදියට රටවැසියන්ට හා යුද්ධ සිරකරුවන්ට දරුණු ලෙස සැලකීම සිදු වූවා නම් ජපන් පාලනයෙන් මෙරට මුදවා ගන්නට යටිබිම්ගත කැරැල්ලක් ඇරඹිය හැකිව තිබුණා ද? එබන්දකට නායකත්වයක් දිය හැකිව තිබුණේ කාට ද? වඩාත් රණකාමී හෝ සාමකාමී වාතාවරණයක් බිහි වී කවදා කුමන පදනමක් මත ලංකාවේ ස්වාධිනත්වය ලබා ගනීද? මේවා ගැන අපට කළ හැක්කේ පරිකල්පනය පමණයි.”
සිංගප්පුරුව ජපන් පාලනයට යටත් වීමේ 70 වන සංවත්සරය මේ වසරේ ඔවුන් සමරනවා. මේ අරභයා ලියැවුණු ලිපි හා නිෂ්පාදිත වාර්තා වැඩසටහන් දෙස බලන විට පෙනී යන්නේ ජපනුන් සිංගප්පුරුව අල්ලා ගත් සතියේ හා ඉනික්බිති සිදු වූ මිනිස් ඝාතන, බලහක්කාරකම් හා අසාධාරණ දේපල අත්පත්කර ගැනීම ගැන 70 වසරකට පසුවත් සිංගප්පුරු වැසියන් තුළ කම්පනයක් හා පිළිකුලක් පවතින බවයි. එහෙත් තම කුඩා දුපතට වඩා විශාල බල අරගලයකට හසු වී තමන්ගේ එදිනෙදා ජිවිතය හා ඉතිහාසගත ඉරණම වෙනස් වූ ආකාරය ගැන ඔවුන් උපේක්ෂා සහගතව ආවර්ජනය කරනවා.
මීට සියවස් පහකට පෙර පෘතුගීසි ආගමනයටත් කලින් අපේ දිවයින චීන බල පරාක‍්‍රමයට නතු වී නම් අපේ අද දවස කුමක් විය හැකි ද? මේ ගැන තවත් කොලමකින් විපරම් කරමු!
Open Minds! (formerly: Moving Images blog) 