Fake News in Indian General Election 2019: Interview with Nikhil Pahwa

Nikhil Pahwa, journalist, digital activist and founder of Medianama.com

Nikhil Pahwa is an Indian journalist, digital rights activist, and founder of MediaNama, a mobile and digital news portal. He has been a key commentator on stories and debates around Indian digital media companies, censorship and Internet and mobile regulation in India.

On the even of India’s general election 2019, Nalaka Gunawardene spoke to him in an email interview to find out how disinformation spread on social media and chat app platforms figures in election campaigning. Excerpts of this interview were quoted in Nalaka’s #OnlineOffline column in the Sunday Morning newspaper of Sri Lanka on 7 April 2019.

Nalaka: What social media and chat app platforms are most widely used for spreading mis and disinformation in the current election campaign in India?

Nikhil: In India, it’s as if we’ve been in campaigning mode ever since the 2014 elections got over: the political party in power, the BJP, which leveraged social media extensively in 2014 to get elected has continued to build its base on various platforms and has been campaigning either directly or, allegedly, through affiliates, ever since. They’re using online advertising, chat apps, videos, live streaming, and Twitter and Facebook to campaign. Much of the campaigning happens on WhatsApp in India, and messages move from person to person and group to group. Last elections we saw a fair about of humour: jokes were used as a campaigning tool, but there was a fair amount of misinformation then, as there has been ever since.

Are platforms sufficiently aware of these many misuses — and are they doing enough (besides issuing lofty statements) to tackle the problem?

Platforms are aware of the misuse: a WhatsApp video was used to incite a riot as far back as 2013. India has the highest number of internet shutdowns in the world: 134 last year, as per sflc.in. much of this is attributable to internet shutdowns, and the inability of local administration to deal with the spread of misinformation.

Platforms are trying to do what they can. WhatsApp has, so far, reduced the ability to forward messages to more than 5 people at a time. Earlier it was 256 people. Now people are able to control whether they can be added to a group without consent or not. Forwarded messages are marked as forwarded, so people know that the sender hasn’t created the message. Facebook has taken down groups for inauthentic behavior, robbing some parties of a reach of over 240,000 fans, for some pages. Google and Facebook are monitoring election advertising and reporting expenditure to the Election Commission. They are also supporting training of journalists in fact checking, and funding fact checking and research on fake news. These are all steps in the right direction, but given the scale of the usage of these platforms and how organised parties are, they can only mitigate some of the impact.

Does the Elections Commission have powers and capacity to effectively address this problem?

Incorrect speech isn’t illegal. The Election Commission has a series of measures announced, including a code of conduct from platforms, approvals for political advertising, take down of inauthentic content. I’m not sure of what else they can do, because they also have to prevent misinformation without censoring legitimate campaigning and legitimate political speech.

What more can and must be done to minimise the misleading of voters through online content?

I wish I knew! There’s no silver bullet here, and it will always be an arms race versus misinformation. There is great political incentive for political parties to create misinformation, and very little from platforms to control it.

WhatsApp 2019 commercial against Fake News in India

සිවුමංසල කොලු ගැටයා #373: පෑදි දියට බොර දිය එක් කරන ව්‍යාජ පුවත් මවන්නෝ කවරහුද?

In this Ravaya column (published on 29 July 2018), I further explore the contours of fake news in Sri Lanka. I point out, with examples, that certain politicians (including national leaders) and senior journalists are actively engaged in creating and/or disseminating myths, misconceptions and fallacies that give rise to fake news.

I debunk, with official (police) data, that contrary to popular perception and reckless media claims, there is no ‘crime wave’ sweeping across Sri Lanka. In fact, the opposite is true: incidence of serious crimes are showing a gradual decline, even though the current levels are still too high.

Similarly, when some ill-informed academics and social activists engage in loose talk about ‘Sri Lanka’s rising suicide rate’. This could be due to mainstream media and social media’s coverage of various suicide incidents. Sections of the media have begun calling Sri Lanka ‘suicide capital’ of the world. Others are quick to blame new technologies such as social media as a ‘cause’ for some recent youth suicides, without any research to back such claims.

Police data (which is the most reliable on this subject) shows otherwise. Sri Lanka has made major advances in reducing its suicide rate from the peak in the mid 1990s (when there were 8,514 reported suicide deaths in 1995), to 3,025 suicide deaths reported in 2016. Compared to neighbouring South Asian countries, where there has been little change in suicide rates, Sri Lanka has managed to reduce its crude suicide rate by 70% during the last two decades.

Cartoon Courtesy: Daily Mirror Sri Lanka

ව්‍යාජ පුවත් (Fake News) ගැන අවසන් වරට අප 2018 ජූනි 24 වනදා තීරු ලිපියෙන් සාකච්ඡා කළා.

මුසාව, මුලාව හා දුස්තොරතුරු වැනි විවිධ පැතිකඩ ඇති මේ සංකීර්ණ සමාජ ප්‍රශ්නයට නීති හෝ රෙගුලාසිවලින් පමණක් විසඳුම් ලබා ගත නොහැකි බව මා අවධාරණය කළා.

කෙන්ද කන්ද කරන්නට සමත් ජනමාධ්‍ය කලාවක් ප්‍රචලිත අද කාලේ ව්‍යාජ පුවත් ප්‍රචලිත වීම ගැන සමාජ මාධ්‍යවලට පමණක් දොස් කීම නිසි ලෙස රෝග විනිශ්චයක් නොවන බවත් මා පෙන්වා දුන්නා.

උතුරු නැගෙනහිර හමුදා කඳවුරු ගැන, රටේ HIV වයිරසය ප්‍රචලිත වීමේ ප්‍රවණතා ගැන, නව බදු පණතින් ආදායම් බදු අය කැරෙන විවිධ නිර්නායක ගැන හා වෙනත් බොහෝ කරුණු පිළිබඳව නොයෙකුත් දුර්මතයන් හා පල් බොරු ප්‍රධාන ධාරාවේ මාධ්‍ය හරහා නිතර පැතිරෙනවා.

රජයේ නිල ප්‍රකාශකයන්ට මේ බොරු නිවැරදි කිරීමට හා ඇත්ත ඇති සැටියෙන් පහදා දීමට සෑහෙන කාලයක් හා ශ්‍රමයක් වැය කිරීමට සිදුව තිබෙනවා.

මගේ විග්‍රහයට අනුව නම් ව්‍යාජ පුවත් දැනුවත්ව හෝ නොදැනුවත්ව සමාජගත කරන ප්‍රධාන දෙපිරිසක් සිටිනවා. එක් පිරිසක් නම් වෘත්තීය බවින් තොර හෝ මඳ වූ මාධ්‍යවේදීන්. අනෙක් පිරිස නම් කිසිදු සමාජයීය වගකීමකින්  තොරව කටට එන දේ කියන විවිධාකාර දේශපාලකයින්.

මේ නිසා ව්‍යාජ පුවත්වලට එරෙහි නව නීතියක් ගෙන ආවොත් මුලින්ම චෝදනා ගොනු කළ යුතු වන්නේ සමහරක් නාමධාරී දේශපාලකයන්ට හා මාධ්‍යකරුවන්ටයි!

මෑත උදාහරණ කීපයක් හරහා මෙය විග්‍රහ කරමු.

දත්ත මත පදනම් නොවී, බැලූ බැල්මට හෝ මාධ්‍ය හරහා අසන දකින දෙය මත පමණක් පදනම් වී හෝ සමස්ත ලක් සමාජය ගැන ලොකු නිගමනවලට එළඹෙන නැඹුරුවක් අප දකිනවා. මෙය පාර්ලිමේන්තු මන්ත්‍රීන්, වෘත්තිකයන් හා සරසවි ඇදුරන් වැනි වගකිව යුතු අය අතින්ද සිදු වීම කනගාටුදායකයි.

‘රටේ දරුණු අපරාධ සංඛ්‍යාව වැඩි වෙලා. අපරාධ රැල්ලක් සමාජය සිසාරා යනවා’ යයි සමහරුන් මොර දෙනවා. මෑත සතිවල මිනී මැරුම්, ලිංගික අපරාධ ආදිය ගැන වාර්තා ගණනාවක් ළඟ ළඟ මතු වීම මීට තුඩු දෙන්නට ඇති.

සිදුවීම් කීපයක් හනි හනිකට වාර්තා වීම මත පමණක් ප්‍රවණතාවක් නිර්ණය කළ නොහැකියි. එයට වාර්ෂික දත්ත සම්මුච්චයන් (aggregated annual data) වසර කීපයක් සඳහා විමර්ශනය කළ යුතුයි.

දිවයින පුරා සිදුවන අපරාධ ගැන නිතිපතා නිල තොරතුරු ඒකරාශි කරන හා සංඛ්‍යා ලේඛන වාර්තා කරන ක්‍රමවේදයක් පොලිස් දෙපාර්තමේන්තුවට තිබෙනවා. අපරාධ වැඩි වේද අඩු වේද යන්න සොයා ගත හැක්කේ මාධ්‍ය වාර්තා හරහා නොව මෙම නිල දත්ත ප්‍රවේශමින් විමසීමෙනුයි. පොලිස් නිල වෙබ් අඩවිය තුළින් මහජනයාට අපරාධ සංඛ්‍යා ලේඛන අධ්‍යනය කළ හැකියි. https://www.police.lk/index.php/crime-trends

ගෙවී ගිය වසර පහ (2013-2017) සඳහා දරුණු අපරාධ පිළිබඳ පොලිස් සංඛ්‍යා ලේඛන විශ්ලේෂණය කිරීමේදී සියලු ආකාරයේ බරපතළ අපරාධ වල විවිධාකාර අඩුවීම් පෙනී යනවා.

උදාහරණයකට 2015දී 476ක් ලෙස වාර්තා වූ සමස්ත මිනී මැරුම සංඛ්‍යාව (homicides), 2017දී 452ක් වූවා.

බරපතළ තුවාලකිරීම් (Grievous hurt) 2015දී 1,299ක් වාර්තා වූ අතර, 2017 වන විට එය 1,075ක් වූවා.

මංකොල්ලකෑම් (robberies) 4,017ක් වාර්තා වූ 2015 වසරට සාපේක්ෂව 2016දී එය 3,455ක් ද 2017දී 3,366ක් ද ලෙස යම් තරමකට අඩු වී තිබෙනවා.

ගෙවල් බිඳීම් (house breaking) 2015දී අවස්ථා 12,707ක් පොලිසිවලට වාර්තා වූ අතර 2016දී එය 10,287ක් ද 2017දී 8,913ක් ද ලෙස අඩු වූවා.

පොලිස් සංඛ්‍යා ලේඛන සාරාංශයේ වර්ග 26ක බරපතළ අපරාධ පිළිබඳ තොරතුරු සම්පිණ්ඩිතයි. එයින් බහුතරයක් වර්ගවලදී 2015ට සාපේක්ෂව 2017 වන විට සංඛ්‍යාත්මක අඩුවීම් පෙන්නුම් කරනවා.

වැඩි වී ඇති එක් වර්ගයක් නම් සියලු ආකාරයේ නීති විරෝධී මත්ද්‍රව්‍ය නිපදවීම, ප්‍රවාහනය, රටින් පිටතට ගෙන යාම/ගෙන ඒම, හා ළඟ තබා ගැනීම යන වරද සඳහා අපරාධ විමර්ශනයයි. 2015දී එබඳු වැරදි 1,641 සොයා ගත් අතර 2016දී 2,078ක් ද, 2017දී 2,845ක් අල්ලා ගෙන තිබෙනවා. එනම් මත්ද්‍රව්‍ය විරෝධී පොලිස් ක්‍රියා උත්සන්න කර ඇති බවයි.

නිල සංඛ්‍යා ලේඛන ලෙහෙසියෙන්ම වෙබ්ගත වී සොයා ගත හැකිව තිබියදීත් අපරාධ රැල්ලක්ගැන සමහරු කතා කරන්නේ ඇයි? නොදන්නාකමටද? නැත්නම් රජය හා පොලිසිය අපකීර්තියට පත් කිරීමටද?

පසුගිය වසර කීපය තුළ වාර්තාගත බරපතළ අපරාධවල යම් තරමක අඩු වීමකට අමතරව විමර්ශනය හමාර කරන ලද අපරාධ සංඛ්‍යාවද වැඩි වී තිබෙනවා.

රටේ ජනගහනයට සාපේක්ෂව අපරාධ සංඛ්‍යාව තවමත් නොසතුටුදායක තරම් වැඩි බව ඇත්ත. එහෙත් මාධ්‍ය තලු මරමින් අපරාධ වාර්තා කිරීම කළ පමණට එය අපරාධ රැල්ලක් යයි හැඳින්වීම මා නම් දකින්නේ සිතා මතා පතුරුවන දුස්තොරතුරක් ලෙසයි.

මේ පිළිබඳ පුවත්පතකට අදහස් දැක්වූ ශ්‍රී ජයවර්ධනපුර සරසවියේ අපරාධ විද්‍යාව පිළිබඳ ජ්‍යෙෂ්ඨ කතිකාචාර්ය උදය කුමාර අමරසිංහ මෙසේ කියනවා. ”මාධ්‍ය බොහෝ විට උලුප්පා දක්වන්නේ බිහිසුණුම අපරාධ සමහරක් ගැනයි. මාධ්‍ය ග්‍රාහකයන් කම්පා කරවන, ආවේග ඉස්මතු කරන ප්‍රවෘත්ති වාර්තාකරණය වැඩි කර තිබෙනවා. සිදු වන අපරාධ සමහරක බිහිසුණු බව ඉහළ ගොස් ඇතත් සමස්තයක් ලෙස රටේ බරපතළ අපරාධ සංඛ්‍යාව කෙමෙන් අඩු වී තිබෙනවා.”

ඔහු කියන්නේ අපරාධ නිල සංඛ්‍යා ලේඛන සියුම්ව විග්‍රහ කළ යුතු බවයි. ඒ හරහා අපරාධවලට තුඩු දෙන සමාජ හා ආර්ථීක සාධක හඳුනා ගැනීමට ඉඟි ලැබෙනවා. අපේ මාධ්‍ය කීයක් මෙය කරනවාද?

Incidence of suicide in Sri Lanka, 1880–2015. Arrows show timing of pesticide bans between 1984 and 2008

දිවිනසා ගැනීම් පිළිබඳව ද මෙවැනිම උද්වේගකර වූත්, වාර්ෂික දත්ත හා ප්‍රවනතා මත නොව බැලූ බැල්මට මාධ්‍ය පුවත් මත පදනම් කර ගන්නා වූත් වැරදි විග්‍රහයන් අපේ රටේ බහුලයි. මේ ගැන මා 2017 ඔක්තෝබර් 15 හා 22 යන දිනවල තීරු ලිපි දෙකකින් විස්තරාත්මකව කතා කළා.

එහිදී මා සාක්ෂි සහිතව කීවේ මෙයයි:

“දිවි නසා ගැනීම් පිළිබඳ දත්ත විකෘති කිරීම්, දුර්මත පතුරුවා හැරීම හා අතිශයෝක්තින්ද මාධ්‍යවල නිතර හමු වනවා. එවන් එක් බෙහෙවින් ප්‍රචලිත වූ දුර්මතයක් නම් අපේ රටේ දිවි නසා ගැනීම් වසරක් පාසා ඉහළ යමින් තිබෙන බවයි. මෙය මාධ්‍යවේදීන් පමණක් නොව සමහර ආගමික පූජකවරුන් හා සරසවි ඇදුරන්ද අවිචාරශීලී ව ප්‍රතිරාවය කරනු මා දකිනවා. තවත් නිතර කියැවෙන කථාවක් නම් ජනගහනයට සාපේක්ෂව දිවි නසා ගැනීම් සංඛ්‍යාව ඉහළම රටවලින් අතර සිවු වන තැන ශ්‍රී ලංකාව සිටිනවා යයි කීමයි.

“මේ දෙකම අසත්‍යයන්. වසර ගණනාවක් පිළුනු වූ දත්ත මත පදනම්ව වැරදි ලෙස කරන විග්‍රහයන්. සැබෑ තත්ත්වය විකෘති කරමින් ප්‍රතිපත්ති සම්පාදකයන් හා ජන සමාජය මුලා කිරීමට මෙවැනි දුර්මතවලට හැකියි.”

රටේ ප්‍රචලිත හා මාධ්‍ය හරහා ජනප්‍රිය කර තිබෙන දුර්මතයන් නිල සංඛ්‍යා ලේඛන යොදා ගනිමින් වැරදි යැයි පෙන්වා දුන් විටත් එය නොපිළිගන්නා අය සිටිනවා. ගිය වසරේ දිවි නසා ගැනීම් ගැන දත්ත මත පදනම් වූ විග්‍රහය පිළිනොගත් එක් පාධකයෙක් කීවේ ‘අපේ පොලිසියේ දත්ත විශ්වාස කරන්නට අමාරුයි’ කියායි.

ශ්‍රි ලංකාවේ රාජ්‍ය ආයතන පිළිබඳ මහජන විශ්වාසය අඩුයි. එයට හේතු තිබෙනවා. එසේම නිල සංඛ්‍යා ලේඛන පවත්වා ගන්නා රාජ්‍ය ආයතනවල ද ඉඳහිට වැරදි සිදු වනවා. එහෙත් සාපේක්ෂව ගත් විට දේශීය මට්ටමේ සමාජ ප්‍රශ්න අවබෝධ කර ගන්නට අපට ඇති හොඳම පදනම නිල සංඛ්‍යා ලේඛනයි.

ජාත්‍යන්තරව දත්ත සම්මුච්ච කරන හා සංශෝධනය කරන විද්වතුන් හා ආයතන ශ්‍රී ලංකාවට අදාළ දත්ත ලබා ගන්නේ ද නිල මූලාශ්‍ර වලින්. එම නිල සංඛ්‍යා ලේඛනවල නිවැරදි බව හා විශ්වසනීයත්වය තවත් වැඩි කර ගත හැකි නමුත් අපට දැනට තිබෙන හොඳම මුලාශ්‍ර වන්නේ රාජ්‍ය දත්තයි.

රාජ්‍යය කෙරෙහි මහජනයා තුළ වැඩි පිළිගැනීමක් හා විශ්වාසයක් ඇති රටවල ව්‍යාජ පුවත් හා දුස්තොරතුරු ගෙඩි පිටින් ඇදහීම අඩුයි.

‘ආණ්ඩු අපට බොරු කියනවා’ යන්න බහුලව සමාජගත වූ රටක ව්‍යාජ පුවත් පාලනය කිරීම අති දුෂ්කරයි. ශ්‍රීි ලංකාවේ රාජ්‍යය පිළිබඳ මහජන විශ්වාසය ක්ෂිණ වූයේ එක් රජයක් යටතේ නොව දශක ගණනාවක් පුරා විවිධ රජයන් යටතේයි. මේ ගරා වැටීමේ වත්මන් ‘උරුමක්කාරයා’ දැනට බලයේ සිටින රජයයි.

උදාහරණයකින් මෙය පෙන්වා දීමට හැකියි.

Daily Mirror (Sri Lanka), 15 Feb 2016

1998දී සම්මත කර ගන්නා ලද රෝම සම්මුතිය යටතේ ජාත්‍යන්තර අපරාධ අධිකරණය (International Criminal Court, ICC) පිහිටුවනු ලැබුවේ 2002දී. නිශ්චිත මහා පරිමාණ අපරාධ වර්ග 3ක් ගැන ලෝක මට්ටමින් නඩු අසා චෝදනා සනාථ වූ විට දඬුවම් දීමට එයට බලතල තිබෙනවා.

මේ අපරාධ නම්, ජාති ඝාතනය (genocide), යුද්ධ අපරාධ (war crimes), හා මානව සංහතියට එරෙහි අපරාධ (crimes against humanity).

මෙකී අපරාධ පිළිබඳව යුක්තිය පසිඳලීමට ICC අධිකරණයට බලය ලැබෙන්නේ රෝම සම්මුතිය ප්‍රධාන කොටත්, ඊට අමතරව අදාළ ජාත්‍යන්තර මානව හිමිකම් නීති යටතේත්. https://www.icc-cpi.int/

විවිධ රටවලින් තෝරා ගත් විනිසුරුකරුවන් මඬුල්ලක් දීර්ඝ ලෙස නඩු විමසා වැරදිකරුවන් බවට පත්වන අයකුට දිය හැකි උපරිම දඬුවම වසර 30ක සිර දඬුවමක්. කලාතුරකින් අවස්ථාවක එය ජීවිතාන්තය දක්වා ලබා දිය හැකියි.

නෙදර්ලන්තයේ හේග් නුවර කේන්ද්‍ර කරගත් ICC අධිකරණයට දිය හැකි දඬුවම් අතර මරණීය දණ්ඩනය නැහැ. එය ශිෂ්ඨ සමාජවලට නොගැලපෙන දඬුවමක් බව ලෝක මතය නිසා. එනිසා හේග් නුවර විදුලි පුටුවක් තිබෙනවාය යන්න පට්ටපල් බොරුවක්.

රෝම සම්මුතියට ශ්‍රී ලංකාව අත්සන් කර නොමැති නිසා එහි බලපෑමක් මෙරටට එල්ල විය නොහැකි යයි අපේ දේශපාලකයෝ නිතර කියනවා. 2005-2009 සිවිල් යුද්ධයේ අවසාන අධියරේදී සිදු වූවා යැයි කියන බරපතළ මානව හිමිකම් කඩ කිරීම් ගැන විමර්ශනය කිරීම හා වගවීම දේශීය යාන්ත්‍රණයක් හරහා කරන බව ගිය රජය මෙන්ම මේ රජයත් කියනවා.

ඒ දේශපාලන තර්ක මදකට පසෙක තබමු. ICC නීති රාමුවේ කොහෙත්ම නැති මරණ දඬුවමක් දීමට යොදා ගත හැකි ‘විදුලි පුටුව’ ගැන විටින් විට කතා කරන්නේ ඇයි?

(මාධ්‍ය වාර්තා රැසකට අනුව) 2015-2018 වකවානුව තුළ වත්මන් ජනපතිවරයා මෙන්ම අගමැතිවරයාත් ප්‍රසිද්ධ කතාවලදී මෙරට කිසිදු හමුදා නිලධාරියකු හෝ දේශපාලකයකු ‘හේග් නුවර විදුලි පුටුවට යාමට ඉඩ තබන්නේ නැතැයි’ මහ ඉහළින් ප්‍රකාශ කොට තිබෙනවා.

අගමැතිවරයා නීතිඥයෙක් මෙන්ම ජාත්‍යන්තර සබඳතා ගැන ගැඹුරින් දත් අයෙක් නිසා ඔහු හේග් නුවර ‘විදුලි පුටුවක්’ ගැන කථා කළේ නොදැනුවත්ව යයි විශ්වාස කිරීමට අමාරුයි. ජනපතිවරයා නම් පරස්පර විරෝධී දේ නිතර කියනවා: ඔහුගේ විශ්වසනීයත්වය පලුදු වී හමාරයි.

2015 දෙසැම්බරයේ ශ්‍රී ලංකා පුවත්පත් ආයතනයේ පැවති ජාත්‍යන්තර මානව හිමිකම් නීති පිළිබඳ දෙදින වැඩමුළුවකදී එහි දේශකයකු ලෙස පැමිණි ආචාර්ය රාධිකා කුමාරස්වාමිගෙන්ද මා මේ ප්‍රශ්නය කෙලින්ම ඇසුවා.

‘මරණ දඬුවමක් හෝ විදුලි පුටුවක් ෂක‍ක‍ අධිකරණයේ නැහැ. ඉහළම දඬුවම ජීවිතාන්තය තෙක් සිර දඬුවමයි.” ඇය තහවුරු කළා.

ජාත්‍යන්තර නීති විශාරදයකු වන ආචාර්ය කුමාරස්වාමි එක්සත් ජාතීන්ගේ සංවිධානයේ ජේෂ්ඨතම ධූරයක් හෙබවූ ලාංකිකයෙක්.

මාධ්‍යකරණයේ හොඳ අත්දැකීම් ඇති පරිණත ලාංකික මාධ්‍යවේදීන්ද මේ විදුලි පුටුවේ ප්‍රලාපය යළි යළිත් වමාරනවා. ඔවුන් මේ දුස්තොරතුරු ප්‍රතිරාවය කරන්නේ නොදැනද?

සති අන්ත පුවත්පතක දක්ෂ තරුණ මාධ්‍යවේදියකු 2016දී ලියූ ලිපියක ද මේ බොරුව අන්තර්ගත වූ බව දැක මා එයට හේතු විමසුවා. එවිට ඔහු මට පෞද්ගලිකව කීවේ විදුලි පුටුවක් නැති බව සැබෑ වුවත් දැන් මෙරට ජනප්‍රිය මතය වී ඇත්තේ හේග් නුවර විදුලි පුටුව තිබෙනවා යන්න නිසා තමන් ද එයට අනුගත වූ බවයි.

දේශපාලන නායකයන් හා අත්දැකීම් බහුල මාධ්‍යවේදීන් මෙසේ (දැන දැනම?) මහජනයා රවටන විට ව්‍යාජ පුවත් ව්‍යාධියට කෙසේ පිළියම් සොයන්නද?

Lakbima, 14 Feb 2016

BBC Interview [Sinhala]: Countering Hate Speech and Fake News in Sri Lanka

Today, I was interviewed on video for BBC Sinhala service for my views on hate speech and fake news. Given below is my remarks in Sinhala, excerpts from which are to be used.

In summary, I said these phenomena predate social media and the web itself, but cyber space has enabled easier and faster dissemination of falsehoods and hatred. Additionally, anonymity and pseudonymity — fundamental qualities of the web – seem to embolden some to behave badly without revealing their identities.

The societal and state responses must be measured, proportionate and cautious, so as not to restrict everybody’s freedom of expression for the misdeeds of a numerical minority of web users. I urged a multi-pronged response including:

– adopting clear legal definitions of hate speech and fake news;

– enforcing the existing laws, without fear or favour, against those peddling hatred and falsehoods;

– mobilising the community of web users to voluntarily monitor and report misuses online; and

– promoting digital literacy at all levels in society, to nurture responsible web use and social media use.

 

වෙබ්ගත අවකාශයන් හරහා වෛරී කථනය හා ව්‍යාජ පුවත් ගලා යාම ගැන අද ලොකු අවධානයක් යොමු වී තිබෙනවා. වර්ගවාදී හා වෙනත් අන්තවාදී පිරිස් සමාජ මාධ්‍ය වේදිකා හරහා ආන්තික සන්නිවේදනය කරමින් සිටිව බවත් අප දන්නවා.

එහෙත් මේ ප්‍රවනතා එකක්වත් ඉන්ටර්නෙට් සමඟ මතු වූ ඒවා නොවෙයි. 1990 දශකයේ වෙබ් අවකාශය ප්‍රචලිත වීමට දශක ගණනාවකට පෙරත් අපේ සමාජයන් තුළ මේවා සියල්ලම පැවතියා. ප්‍රධාන ධාරාවේ සමහර මාධ්‍ය හරහා මෙන්ම කැලෑ පත්තර හරහාත් පල් බොරු මෙන්ම මඩ ප්‍රහාරද ගලා යන බව අපි හොඳාකාර දන්නවා!

වෙබ් පැතිරීමත් සමග සිදුව ඇත්තේ මේ ආන්තික ප්‍රවාහයන්ට නව ගැම්මක් ලැබීමයි. එසේම සැඟවී සිට, ආරූඪනාමිකව යම් අයට තර්ජන කරන්න, අපහාස කරන්න නැතිනම් ව්‍යාජ පුවත් පතුරුවන්න ඉන්ටර්නෙට් හරහා වඩා ලෙහෙසියි.

එහෙත් මෙහි වරද සයිබර් අවකාශයේ නොව එය අවභාවිත කරන සාපේක්ෂ සුලුතරයකගේයි. රටේ ආර්ථිකයට, ජනසමාජය බෙහෙවින් ප්‍රයෝජනවත් තොරතුරු ප්‍රභවයක් හා අධ්‍යාපනික මෙවලමක් වන වෙබ් අවකාශය ටික දෙනකුගේ නොහොබිනා ක්‍රියා නිසා සැමට අහිමි කිරීම හෝ සීමා කිරීම නොවෙයි මේ ප්‍රශ්නයට නිසි ප්‍රතිචාරය.

අප දැන් කළ යුතුව ඇත්තේ භෞතික ලෝකයේ වුවත්, සයිබර් අවකාශයේ වුවත්, වෛරී කථනය, ව්‍යාජ පුවත් හා අන්තවාදී සන්නිවේදනවලට එරෙහිව සීරුවෙන් හා බුද්ධිමත්ව ප්‍රතිචාර දැක්වීමයි.

එසේ කිරීමේදී අප සැවොම ඉහළ වටිනාකමක් දෙන භාෂණයේ නිදහස රැකෙන පරිදි ක්‍රියා කළ යුතුයි. අප නොරිසි දේ කියන අයටත් භාෂණ නිදහස එක සේ හිමි බව අප කිසි විටෙක අමතක නොකළ යුතුයි.

මෙහිදී නිරවුල් නිර්වචන ගැන එකඟ වීම මූලික පියවරක්. උදාහරණයකට, දේශපාලකයන් නිර්දය ලෙස විවේචනය කිරීම හෝ වෙනත් නාමධාරී චරිත ප්‍රසිද්ධියේ අභියෝගයට ලක් කිරීම ආදිය කිසිසේත් වෛරී කථනයන් නොවෙයි.

ඉන්ටර්නෙට් වාරණයට මා විරුද්ධයි. ෆේස්බුක් වැනි ගෝලීය සමාජ මාධ්‍ය වේදිකාවලට මෙරට සිට ප්‍රවේශ වීම අවහිර කිරීම කිසිදු සමාජ ප්‍රශ්නයකට තිරසාර විසඳුමක් නොවෙයි.

යම් මට්ටමකට නීති හා නියාමන අවශ්‍යයි. එහෙත් පවතින අපහාස නීති හා වෛරී කථනවලට එරෙහි නීති පවා හරිහැටි ක්‍රියාත්මක නොවන පසුබිමක නීතිවලින් පමණක් විසඳුම් බලාපොරොත්තු වෙන්න බැහැ.

සරල උපමිතියක් ගනිමු. මහපාරේ කෙළ ගසන, රේල්පාරේ මළපහ කරන අය තාමත් අප අතර සිටිනවා. අපරාධකරුවන් පොදු අවකාශයේ සැරිසරනවා. එසේ වූ පලියට අපි පාරවල් හෝ රේල්පාරවල් වසා දමන්නේ නැහැ. බියෙන් ගෙදරට වී සිටින්නේත් නැහැ. වෙනත් ක්‍රමෝපායන් හරහා ඒවා සමනය කරන්න තැත් කරනවා. ආරක්ෂක උපක්‍රම යොදා ගන්නවා.

වෛරී කථනය, ව්‍යාජ පුවත් වැනි සමාජ විරෝධී ක්‍රියා නීතියෙන් පමණක් නතර කළ නොහැකියි. ඒවා කරන අයට එරෙහිව ප්‍රජාවක් ලෙස පෙල ගැසීම අවශ්‍යයි. විනයානුකූල හැදියාව, ආචාරශීලී වීම ආදී ගතිගුණ ගෙදරින්, පාසලෙන් ප්‍රවර්ධනය කළ යුතුයි.

ඩිජිටල් තාක්ෂණය හා වෙබ් අවකාශය අප බොහෝ දෙනකුට අලුත් අත්දැකීමක්. මේවා ප්‍රවේශමින්, ආචාර ධර්මීයව භාවිත කරන සැටි කියා දෙන ඩිජිටල් සාක්ෂරතාවය අද හදිසි අවශ්‍යතාවක්.

සිවුමංසල කොලු ගැටයා #368: #FakeNews ව්‍යාජ පුවත්වලට නීතියෙන් වැට බැඳිය හැකිද?

Fake News is not new. The phenomenon has been around, in one form or another, for decades! Many of us in the global South have grown up amidst intentionally fake news stories in our media, some of it coming from governments, no less.

Fake News is merely a symptom of a wider and deeper crisis.It is a crisis of public trust in journalism and media that has been building up over the years in many countries. Fake News fills a vacuum of credibility.

In my latest Ravaya column (in Sinhala), published on 24 June 2018, I revisit the topic of Fake News to discuss if and how legal regulation can help counter Fake News. I argue that any new laws should be introduced very carefully, so as not to allow governments to restrict freedom of expression. I look at the botched Indian attempt to penalise journalists over Fake News, and the new Anti-Fake News Law in Malaysia (April 2018) that has been widely criticised for overbroad definitions and regulatory overreach.

In the end, I conclude: even the best laws can be a partial solution to the Fake News crisis. A healthy dose of scepticism can filter out a good deal of disinformation surrounding us. We also have to build media literacy as a modern-day survival skill, and nurture independent fact checking services.

Can laws stop Fake News?

ව්‍යාජ පුවත් හෙවත් Fake News ගැන මීට පෙර දෙවතාවක් මා විග්‍රහ කළා.

2017 මැයි 14 වැනිදා ‘ව්‍යාජ පුවත් ප්‍රවාහයෙන් තොරතුරු සමාජය බේරා ගත හැකිද?’  යන මැයෙන්ද, 2017 ජූනි 18 වැනිදා ‘ව්‍යාජ පුවත්වලින් මතු වන සැබෑ අභියෝග’ මැයෙන් ද, එම තීරු ලිපි පළ වුණා.

ව්‍යාජ පුවත් සංකීර්ණ සංසිද්ධියක් බවත්, එම ලේබලය ප්‍රවේශමින් භාවිත කළ යුතු බවත් මා අවධාරණය කළා.

මා යොදා ගන්නා නිර්වචනය මෙයයි. යම් තොරතුරක් වැරදි බව දැන දැනම එය සැබෑ පුවතක් ලෙස වාර්තා කිරීම හෝ පතුරුවා හැරීම ව්‍යාජ පුවතක්.

අද යළිත් මේ මාතෘකාවට පිවිසෙන්නේ ව්‍යාජ පුවත් පිළිබඳ සමාජ සංවාද දිගටම සිදු වෙමින් තිබෙන නිසයි.

අමෙරිකානු ජනාධිපති ඩොනල්ඩ් ට්‍රම්ප්, තමන්ට හිතකර නොවන පුවත් හෝ විවේචනාත්මක මාධ්‍ය විග්‍රහයන් සියල්ල ගෙඩි පිටින් හෙළා දැකීමට Fake News යෙදුම අවමන් සහගතව නිතර යොදා ගන්නවා.

දැන් දැන් වෙනත් රටවල දේශපාලකයන්ටද මේ පුරුද්ද ව්‍යාප්ත වන හැඩයි. අපේ සමහර දේශපාලකයොත් තමන් නොරිසි වාර්තා හෝ විග්‍රහයන්ට මේ ලේබලය ඇලවීමට පටන් අරන්.

මෙයින් සිදු වන්නේ තත්ත්වය තවත් ව්‍යාකූල වීම පමණයි. ව්‍යාජ පුවත් යනු නොයෙක් අයට විවිධාකාරයේ විග්‍රහ කළ හැකි, නිශ්චිත නොවන යෙදුමක්. මේ නිසා එය භාවිත කිරීම ප්‍රවේශමින් කළ යුත්තක්.

ඉංග්‍රීසි බසෙහි ඊට වඩා නිශ්චිත වූ යෙදුම් දෙකක් තිබෙනවා. අර්ථය ආසන්න වශයෙන් සමාන යයි බැලූ බැල්මට පෙනුණත් ඒ දෙක විස්තර කරන්නේ ප්‍රපංචයන් දෙකක්.

වඩාත් භයානක හා හානිකර වන්නේ හිතාමතාම ගොතා, අතිශයෝක්ති කොට හෝ විකෘති කොට මුදා හරින තොරතුරුයි. මේවාට Disinformation කියනවා. මහජනයා වුවමනාවෙන්ම නොමග යැවීම හා රැවටීම මේවායේ අරමුණයි.

අපේ රටේ බොහෝ ආණ්ඩු, විපක්ෂ දේශපාලන පක්ෂ, යුද්ධ සමයේ හමුදාව, වෙළඳෙ ප්‍රචාරණ සමාගම් මෙන්ම සමහර සිවිල් සමාජ සංවිධානද හිතාමතා බොරු ප්‍රචාර කිරීම පිළිබඳව උදාහරණ එමට තිබෙනවා.

තමන් කුමන හෝ මූලාශ්‍රයකින් ඇසූ, දුටු හෝ කියැවූ වැරදි තොරතුරක්, එය වැරදි බව වටහා නොගෙන ප්‍රතිරාවය කිරීම හෙවත් බෙදා ගැනීමට කියන්නේ Misinformation කියායි. තහවුරු කිරීමකින් තොරව, හරිහැටි විමර්ශනය නොකර හා වගකීම් විරහිතව මෙසේ ප්‍රතිරාවය කරන අය එමට සිටිනවා.

Sri Lanka’s mainstream media have been peddling disinformation for decades. Readers have devised their own filters to discern fake from real, but it’s not always easy!

අපේ රටේ ජනමාධ්‍යවල මේ දෙආකාරයේම දුස්තොරතුරු නිතර හමු වනවා.

සමහරක් ව්‍යාජ පුවත් මාධ්‍ය කතුවරුන් හෝ මාධ්‍ය ආයතන හිමිකරුවන් විසින් ඕනෑකමින්ම නිර්මාණය කොට බෙදා හරිනු ලබනවා. මෙයට දේශපාලනික, ව්‍යාපාරික හෝ වර්ගවාදී හේතු මුල් විය හැකියි.

යම් චරිත, ආයතන හෝ සංකල්ප පුම්බන්නටත්, තවත් සමහර චරිත, ආයතන හෝ සංකල්ප පිළිබඳව මහජන අප්‍රසාදය ඇති කිරීමටත් මෙවන් ව්‍යාජ පුවත් මැවීම නිරතුරුව සිදු කැරෙනවා.

රාජ්‍ය මාධ්‍ය ආයතන, බලයේ සිටින රජයේ ප්‍රචාරණ යාන්ත්‍රණ බවට පත් වීම දශක ගණනාවක් තිස්සේ දිගටම සිදු වූවක් නිසා අද වන විට මාධ්‍ය ග්‍රාහකයෝ එය මාධ්‍ය අවභාවිතයක් ලෙස දකින්නෙත් නැති තරම්.

මෑත කාලයේ ආර්. ප්‍රේමදාස හා මහින්ද රාජපක්ෂ ජනපතිවරුන් යටතේ රාජ්‍ය මාධ්‍ය අපහරණය සීමාන්තික ලෙස සිදු වුණා.

උදාහරණ එමටයි. හොඳම උදාහරණ සඳහා 1991 සැප්තැම්බරයේ ප්‍රේමදාසට එරෙහිව දෝෂායෝභියෝගයක් මතුව ආ පසුවත්, 2014 නොවැම්බරයේ රාජපක්ෂට එරෙහිව විපක්ෂයේ පොදු අපේක්ෂකයා ලෙස මෛත්‍රීපාල සිරිසේන ඉදිරිපත් වූ පසුවත් ලේක්හවුස් දිනපතා හා සතිඅන්ත පත්තරවල මුල් පිටු හැකිනම් සොයා ගෙන කියවන්න.

එකී වකවානුවල ලේක්හවුස් පුවත්පත් මාධ්‍ය විසින් පුවත් ආවරණයේදී පවත්වා ගත යුතු තුලනය පමණක් නොව සියලුම ආචාරධර්මීය සීමාද ඉක්මවා ගිය සැටි අපට මතකයි.

ව්‍යාජ පුවත් මවන්නේ, සැබෑ සිදුවීම් වාර්තාකරණයේදී දැඩි ලෙස විකෘති කරන්නේ රාජ්‍ය මාධ්‍ය පමණක් නොවෙයි. බොහෝ පෞද්ගලික පුවත්පත්, රේඩියෝ හා ටෙලිවිෂන් ආයතනද එයම කරනවා.

හිතාමතා මවන ව්‍යාජ පුවත් හා පුවත් විකෘති කිරීම්වලට අමතරව නොසැලකිල්ල, නොදන්නාකම, අලසබව හා වෘත්තීයභාවය නොතැකීම නිසා අපේ මාධ්‍යවලට නිරායාසයෙන් පිවිසෙන වැරදි තොරතුරුද සැලකිය යුතු ප්‍රමාණයක් තිබෙනවා.

දේශපාලකයන්, සරසවි ඇදුරන්, වෘත්තිකයන් හා පූජකයන් වැනි නාමධාරී පුද්ගලයන් අතර සමහරුන් පොදු අවකාශයේ (ප්‍රසිද්ධ රැස්වීම්, මාධ්‍ය සාකච්ඡා ආදියේදී) කරන වැරදි සහගත ප්‍රකාශ එලෙසින්ම, විමර්ශනයකින් තොරව පළ කිරීම අපේ මාධ්‍යවල සුලබ වැරැද්දක්.

මෙයට එක් ප්‍රබල උදාහරණයක් 2017 මුලදී මතු වුණා. පාර්ලිමේන්තුවේ මන්ත්‍රීවරුන් 225න් 94 දෙනකු අඩු තරමින් අපොස සාමාන්‍ය පෙළවත් සමත් වී නැතැයි මාධ්‍ය රැසක් වාර්තා කළා. ඔවුන් සියල්ල මූලාශ්‍රය ලෙස උපුටා දැක්වූයේ දේශපාලන විද්‍යාව පිළිබඳ විශ්‍රාමික සරසවි ඇදුරෙක්.

එකී මහාචාර්යවරයා ප්‍රවෘත්ති සාකච්ඡාවකදී කළ ප්‍රකාශයක් වැඩි තතු නොවිමසා මාධ්‍ය වාර්තා කළා. මන්ත්‍රීවරුන් පිළිබඳ ජනප්‍රිය මහජන ආකල්පයකටද එය අනුගත වුණා.

මේ ගැන පසු විපරමක් කළේ ඉංග්‍රීසි සතිඅන්ත පුවත්පතක මාධ්‍යවේදිනියක් පමණයි. ඇය අදාළ මහාචාර්යවරයාට දුරකතනයෙන් කතා කොට මේ දත්තයට පදනම විමසුවා. එතැනදී ඔහු කියා ඇත්තේ එය තමා කළ තොරතුරු විමර්ශනයකින් හෙළි වූවක් නොව තමාද එය ටික කලකට පෙර මොකක්දෝ පුවත්පතක කිය වූවක් බවයි! අඩු තරමින් එම පුවත්පතේ නම පවා ඔහුට මතක නැතිලුෟ

මේ අතර පාර්ලිමේන්තු කාර්ය මණ්ඩලය කියා තිබුණේ මන්ත්‍රීවරුන්ගේ අධ්‍යාපන සුදුසුකම් පිළිබඳ තොරතුරු තමන් එක් රැස් නොකරන බවයි.

ඉන්ටර්නෙට් ගත වී සරල ගූගල් සෙවීමක් කළ විට පෙනී ගියේ 2014 සැප්තැම්බරයේ බුද්ධික පතිරණ මන්ත්‍රීවරයා (2010-2015 පැවති) පසුගිය පාර්ලිමේන්තුවේ මන්ත්‍රීවරුන්ට අදාළව පවසා තිබුණේ 94 දෙනකු සාමාන්‍ය පෙළ අසමත්ව සිටි බවයි.

එහෙත් 2015 අගෝස්තුවේ තේරී පත් වූ වත්මන් පාර්ලිමේන්තුවට එම සංඛ්‍යාවම ආදේශ කරන්නේ කෙලෙසද?

මහාචාර්යවරයා නොසැලකිලිමත්ව කළ ප්‍රකාශය මාධ්‍ය එලෙසින්ම වාර්තා කළා. එය පදනම් කරගෙන විග්‍රහයන් හා කතුවැකි පවා ලියූ සියලු මාධ්‍ය ව්‍යාජ පුවතක හවුල්කරුවන් බවට දැනුවත්ව හෝ නොදැනුවත්ව පත් වුණා.

මාධ්‍යවේදීන් සතු විය යුතු සංශ්‍යවාදීබව  (skepticism) මෙරට කෙතරම් දුර්ලභද යන්නත් මේ උදාහරණයෙන් හොඳාකාර පේනවා.

ව්‍යාජ පුවත් නොහොත් දුස්තොරතුරු බෙදා හැරීම කෙතරම් සංකීර්ණද යන්න මේ දක්වා කියැවූ ඔබට වැටහෙනවා ඇති. මේ නිසාම ව්‍යාජ පුවත් ඉලක්ක කර ගත් නව නීති හෝ නියාමන ක්‍රමවේද හඳුන්වාදීමද අතිශය දුෂ්කර කාරියක්.

ආසියානු රටවල් දෙකක මෑත මාසවල අත්දැකීම් සලකා බලමු.

2018 මාර්තු මාසයේ ඉන්දියාවේ ප්‍රවෘත්ති හා විද්‍යුත් මාධ්‍ය අමාත්‍යාංශය කීවේ ව්‍යාජ පුවත් බිහි කිරීම හා ඒවා බෙදා හැරීම කරන මාධ්‍යවේදීන්ට හා ඔවුන්ගේ මාධ්‍ය ආයතනවලට ‘විපාක විඳීමට සිදු වනු ඇති’ බවයි.

‘ව්‍යාජ පුවත්’ නිර්වචනය නොකර ඉන්දියානු රජය කීවේ එවන් දේ කරන මාධ්‍ය එරට පුවත්පත් මණ්ඩලයට හෝ විද්‍යුත් මාධ්‍ය නියාමන ආයතනයට යොමු කැරෙනු ඇත කියායි. චෝදනා ඔප්පු වුවහොත් අදාළ මාධ්‍යවේදියාගේ මාධ්‍ය හැඳුනුම්පත (media accreditation) අහෝසි වනු ඇතැයි ප්‍රකාශ කෙරුණා. (මුල් වරදට මාස 6ක් දක්වා, දෙවැනි වරදට වසරක් දක්වා සහ තෙවරක් වරද ඔප්පු වුවහොත් සදාකාලිකව.)

India government’s plans to regulate against Fake News, proposed and hastily withdrawn in April 2018

මෙය නිවේදනය කළ වහාම එරට මාධ්‍ය ආයතන හා මාධ්‍යවේදී සංවිධාන ප්‍රබලව සිය විරෝධය පළ කළා. මෙය මාධ්‍ය හීලෑ කොට මර්දනය කිරීමට ගන්නා උත්සාහයක් බවත්, දැනටමත් සියලු මාධ්‍යවේදීන් නිවැරදිව හා සමබවර වාර්තාකරණයේ යෙදිය යුතු බව පුවත්පත් මණ්ඩලයේ ආචාරධර්ම අතර කියැවෙන නිසා අමතර කිසිදු නියාමනයක් අවශ්‍ය නැති බවත් ඔවුන් අවධාරණය කළා.

මේ විරෝධතා හමුවේ අගමැති නරේන්ද්‍ර මෝඩි සිය ප්‍රවෘත්ති අමාත්‍යාංශයේ යෝජනාව ඉක්මනින්ම ඉවත් කර ගත්තා. අමාත්‍යාංශයේ මැදිහත් වීමකින් තොරව, පවත්නා රාමුව යටතේ පුවත්පත් මණ්ඩලයට හා විද්‍යුත් මාධ්‍ය නියාමන ආයතනයට ව්‍යාජ පුවත් ගැනද ප්‍රතිචාර දැක්විය හැකි යැයි ඔහු කියා සිටියා.

මැලේසියාවේ සිදු වූයේ මීට වෙනස් දෙයක්. 2018 අප්‍රේල් 2 වැනිදා එරට පාර්ලිමේන්තුව ව්‍යාජ පුවත් විරෝධී නව නීතියක් සම්මත කළා. ඕනැම මාධ්‍යයක් හරහා ව්‍යාජ පුවත් නිර්මාණය කිරීම හෝ සංසරණය කිරීම පිළිබඳ චෝදනා ඔප්පු වන ඕනෑම අයකුට මැලේසියානු රිංගිට් 500,000ක් (අමෙරිකානු ඩොලර් 128,000 පමණ) දක්වා දඩයක් හෝ වසරක් දක්වා සිරදඬුවමක් හෝ මේ දෙකම නියම කළ හැකියි.

හිටපු අගමැති නජීබ් රසාක් මේ නීතිය ගෙන ආවේ මහ මැතිවරණයක් අබිමුඛව තිබියදී. එසේම ඔහුගේ රජය මහා පරිමාණ රාජ්‍ය මුදල් වංචා කිරීම පිළිබඳ බරපතළ චෝදනා එල්ල වී තිබෙන අතරදී.

Malaysian campaign against Fake News

ඉක්මනින් ක්‍රියාත්මක කළ නව නීතිය යටතේ මුලින්ම වරදකරු වූයේ එරට සිටි ඩෙන්මාක් ජාතිකයෙක්. 2018 අප්‍රේල් 30දා ඔහු වරදකරු ලෙස තීරණය වූයේ එරට පොලිසිය, අපරාධ සිදුවීමකදී ප්‍රමාද වී ප්‍රතිචාර දැක්වූවා යයි සමාජ මාධ්‍ය ජාලයක් වන යූටියුබ්හී වීඩියෝවක ප්‍රකාශ කිරීම නිසායි.

වරද පිළිගත් ඔහුට අමෙරිකානු ඩොලර් 2,550ක දඩයක් නියම වූ අතර එය ගෙවා ගත නොහැකි වූ නිසා මාසයක සිරදඬුවමක් නියම වුණා.

එවකට විපක්ෂයේ සිටි බොහෝ මැලේසියානු දේශපාලන නායකයෝ මෙම නව නීතිය දැඩි ලෙස විවේචනය කළා. අමෙරිකානු ඩොලර් බිලියන් 5ක් පමණ රාජ්‍ය මුදල් ප්‍රමාණයක් සොරකම් කිරීම පිළිබඳව ඍජුවම චෝදනා ලැබ සිටි අගමැතිවරයා ඒ ගැන පුවත් මර්දනයට මේ නීතිය යොදා ගනු ඇතැයි ඔවුන් බිය පහළ කළා.

නජිබ්ට එරෙහිව පෙළ ගැසුණු අසාමාන්‍ය විපක්ෂ සන්ධානයේ නායකත්වය දැරූ ජ්‍යෙෂ්ඨ දේශපාලක මහතීර් මොහමඩ් මැතිවරණ කැම්පේන් සමයේ කීවේ තමන් දිනූ විට මේ මර්දනකාරී නීතිය අහෝසි කරන බවයි.

2018 මැයි 9 වැනිදා පැවති මැලේසියානු මහ මැතිවරණයේදී වසර 61ක් එක දිගට බලයේ සිටි පාලක පක්ෂය පරාජය වුණා. ආසන 222න් 121ක් ලබා ගත් විපක්ෂ සන්ධානය බලයට පත්වූ අතර 92 හැවිරිදි මහතීර් නැවත වරක් එරට අගමැතිවරයා වී සිටිනවා.

වඩාත් ප්‍රගතිශීලී ප්‍රතිපත්ති ප්‍රකාශනයක් මත මැතිවරණය දිනූ නව රජයට එරට සිවිල් සමාජ සංවිධාන හා මාධ්‍යවේදීන්ගේ සංවිධාන ප්‍රතිසංස්කරණ යෝජනා මාලාවක් ඉදිරිපත් කොට තිබෙනවා. ඒ අතර එක් ප්‍රබල ඉල්ලීමක් නම් ව්‍යාජ පුවත් විරෝධී නීතිය ඉවත් කිරීමයි. මැතිවරණයට පෙර දුන් පොරොන්දුව මහතීර් ඉටු කරයිද යන්න ඔවුන් මහත් ඕනෑකමින් බලා සිටිනවා.

මේ අතර පිලිපීනයේ හා සිංගප්පූරුවේ රජයන්ද ව්‍යාජ පුවත් නියාමනය සඳහා නව නීති යෝජනා කොට තිබෙනවා. සංකීර්ණ සංසිද්ධියකට මෙසේ නීතිමය විසඳුමක් පමණක් ලබා දීමට තැත් කිරීම ඒ රටවල සමාජ ක්‍රියාකාරිකයන්ගේ විවේචනයට ලක්ව පවතිනවා.

අද විග්‍රහයේ අප වැඩිපුරම කතා කළේ ප්‍රධාන ධාරාවේ, ආයතනගත මාධ්‍ය විසින් දැනුවත්ව හෝ නොදැනුවත්ව හෝ කරන දුස්තොරතුරු බෙදා හැරීම ගැනයි. ආසියාවේ බහුතරයක් රටවල තවමත් මහජනයාගෙන් බහුතරයක් සඳහා තොරතුරු මූලාශ්‍ර වන්නේ ටෙලිවිෂන්, රේඩියෝ හා පුවත්පත්.

එහෙත් පුවත් වෙබ් අඩවි, ගොසිප් වෙබ් අඩවි මෙන්ම ගෝලීය සමාජ මාධ්‍ය වේදිකා හරහාද ව්‍යාජ පුවත් ගලා යනවා. එය පිළිගත යුතුයි.

අසම්පූර්ණ ලෙසින් වුවද මහා මාධ්‍යවල යම් මට්ටමක ප්‍රමිතිගත වීමක්, නියාමනවලට අනුගත වීමක් බොහෝ විට තිබෙනවා. (හැම මාධ්‍යයේම නොවේ.)

මහා මාධ්‍යවල ව්‍යාජ පුවත්පත්වලට ප්‍රතිචාර දැක්වීම ඉහත පෙන්වා දුන් පරිදි යම් තාක් දුෂ්කර වේද නව මාධ්‍යවල දුස්තොරතුරු ගලා යාමට ප්‍රතිචාර දැක්වීම එමෙන් කිහිප ගුණයක් වඩාත් දුෂ්කරයි.

එසේම මහා මාධ්‍යවලට ලිහිල් වූ ප්‍රතිපත්තියක් අනුගමනය කරමින් වෙබ් අඩවි හා සමාජ මාධ්‍යවලට දැඩි නියාමන රාමුවක් හඳුන්වා දීම භාෂණ නිදහස පිළිබඳ මානව අයිතීන්ට එරෙහිව යාමක්.

ඕනෑම ප්‍රලාඵයක්, අපහාසයක් කිරීමට ඉඩ තිබිය යුතුය යන්න නොවෙයි එයින් අදහස් වන්නේ. එහෙත් සංකීර්ණ සමාජ සංසිද්ධීන්ට සරල පැලැස්තර විසඳුම් දීමට තැත් කළොත් සිදු වන්නේ ප්‍රශ්න තවත් උග්‍රවීම පමණයි.

ව්‍යාජ පුවත් හා දුස්තොරතුරු ජන සමාජයට, දේශපාලන ක්‍රියාදාමයන්ට හා ආර්ථීකයට කරන අහිතකර බලපෑම් කෙසේ සමනය කරගත හැකිද?

නීති හා නියාමනවලට අමතරව මෙයට යොදාගත හැකි ක්‍රමෝපායයන් මොනවාද?

නීති හා නියාමන ඕනෑම නම් මර්දනකාරි නොවන ලෙස සියුම්ව ඒවා කෙටුම්පත් කිරීමට අපට පූර්වාදර්ශ ගත හැක්කේ කුමන රටවලින්ද?

මේ ගැන ඉදිරි සතියක යළිත් කතා කරමු.

Comment: Did Facebook’s “Explore” experiment increase our exposure to fake news?

Facebook Explore feed: Experiment ends

On 1 March 2018, Facebook announced that it was ending its six-nation experiment known as ‘Explore Feed’. The idea was to create a version of Facebook with two different News Feeds: one as a dedicated place with posts from friends and family and another as a dedicated place for posts from Pages.

Adam Mosseri, Head of News Feed at Facebook wrote: “People don’t want two separate feeds. In surveys, people told us they were less satisfied with the posts they were seeing, and having two separate feeds didn’t actually help them connect more with friends and family.”

An international news agency asked me to write a comment on this from Sri Lanka, one of the six countries where the Explore feed was tried out from October 2017 to February 2018. Here is my full text, for the record:

Did Facebook’s “Explore” experiment increase

our exposure to fake news?

Comment by Nalaka Gunawardene, researcher and commentator on online and digital media; Fellow, Internet Governance Academy in Germany

Despite its mammoth size and reach, Facebook is still a young company only 14 years old this year. As it evolves, it keeps experimenting – mistakes and missteps are all part of that learning process.

But given how large the company’s reach is – with over 2 billion users worldwide – there can be far reaching and unintended consequences.

Last October, Facebook split its News Feed into two automatically sorted streams: one for non-promoted posts from FB Pages and publishers (which was called “Explore”), and the other for contents posted by each user’s friends and family.

Sri Lanka was one of six countries where this trial was conducted, without much notice to users. (The other countries were Bolivia, Cambodia, Guatemala, Serbia, Slovakia.)

Five months on, Facebook company has found that such a separation did not increase connections with friends and family as it had hoped. So the separation will end — in my view, not a moment too soon!

What can we make of this experiment and its outcome?

Humans are complex creatures when it comes to how we consume information and how we relate to online content. While many among us like to look up what our social media ‘friends’ have recommended or shared, we remain curious of, and open to, content coming from other sources too.

I personally found it tiresome to keep switching back and forth between my main news feed and what FB’s algorithms sorted under the ‘Explore’ feed. Especially on mobile devices – through which 80% of Lankan web users go online – most people simply overlooked or forgot to look up Explore feed. As a result, they missed out a great deal of interesting and diverse content.

For me as an individual user, a key part of the social media user experience is what is known as Serendipity – accidentally making happy discoveries. The Explore feed reduced my chances of Serendipity on Facebook, and as a result, in recent months I found myself using Facebook less often and for shorter periods of time.

For publishers of online newspapers, magazines and blogs, Facebook’s unilateral decision to cluster their content in the Explore feed meant significantly less visibility and click-through traffic. Fewer Facebook users were looking at Explore feed and then going on to such publishers’ content.

I am aware of mainstream media houses as well as bloggers in Sri Lanka who suffered as a result. Publishers in the other five countries reported similar experiences.

For the overall information landscape too, the Explore feed separation was bad news. When updates or posts from mainstream news media and socially engaged organisations were coming through on a single, consolidated news feed, our eyes and ears were kept more open. We were less prone to being confined to the chatter of our friends or family, or being trapped in ‘eco chambers’ of the likeminded.

Content from reputed news media outlets and bloggers sometimes comes with their own biases, for sure, but these act as a useful ‘bulwark’ against fake news and mind-rotting nonsense that is increasing in Sri Lanka’s social media.

It was thus ill-advised of Facebook to have taken such content away and tucked it in a place called Explore that few of us bothered to visit regularly.

The Explore experiment may have failed, but I hope Facebook administrators learn from it to fine-tune their platform to be a more responsive and responsible place for global cacophony to evolve.

Indeed, the entire Facebook is an on-going, planetary level experiment in which all its 2 billion plus members are participating. Our common challenge is to balance our urge for self-expression and sharing with responsibility and restraint. The justified limitations on free speech continue to apply on new media too.

[written on 28 Feb 2018]

[Interview] “අතේ තිබෙන ස්මාට්ෆෝන් එක තරම්වත් ස්මාට් නැති උදවිය ගොඩක් ඉන්නවා!”

I have just given an interview to Sunday Lakbima, a broadsheet newspaper in Sri Lanka (in Sinhala) on social media in Sri Lanka – what should be the optimum regulatory and societal responses. The interviewer, young and digitally savvy journalist Sanjaya Nallaperuma, asked intelligent questions which enabled me to explore the topic well.

This is part of my advocacy work as a fellow of the Internet Governance Academy.

Irida Lakbima, 14 May 2017 – Interview with Nalaka Gunawardene on Social Media in Sri Lanka

විද්‍යා ලේඛක හා ස්වාධීන මාධ්‍ය පර්යේෂක නාලක ගුණවර්ධන මෙරට තොරතුරු සමාජයේ නැගී ඒම ගැන වසර විස්සකට වැඩි කලක් තිස්සේ විචාරශීලීව ලියන කියන අයෙකි. ජර්මනිය කේන්ද්‍ර කර ගත් ඉන්ටර්නෙට් නියාමනය පිළිබඳ ජාත්‍යාන්තර ඇකඩමියේ සම්මානිත පර්යේෂකයෙකි.

 ලංකාවේ සමාජ ජාල වෙබ් අඩවි භාවිතය මොන වගේ තැනකද තිබෙන්නේ?

2017 ඇරඹෙන විට මෙරට ජනගහනයෙන් 30%ක් පමණ (එනම් මිලියන් 5ක් පමණ) නිතිපතා ඉන්ටර්නෙට් භාවිත කරමින් සිටි බව රාජ්‍ය දත්ත තහවුරු කළා. එහෙත් එහි බලපෑම ඉන් ඔබ්බට විශාල ජන පිරිසකට විහිදෙනවා. වෙබ්ගත වන ගුරුවරුන්, මාධ්‍යවේදීන් හා සමාජ ක්‍රියාකාරිකයින් ලබන තොරතුරු ඔවුන් හරහා විශාල පිරිසකට සමාජගත වන නිසා.

අඩු තරමින් සමාජ මාධ්‍ය එකක්වත් භාවිත කරන අය මිලියන 3.5ක් පමණ මෙරට සිටිනවා. ෆේස්බුක් තමයි ජනප්‍රියම සමාජ මාධ්‍ය වේදිකාව. එයට අමතරව වැනි වේදිකා හරහා ද ලක්ෂ ගණනක් අය තොරතුරු, අදහස් හා රූප බෙදා ගන්නවා (ෂෙයාර් කරනවා). මේ තමයි නූතන සන්නිවේදන යථාර්ථය.

සමාජ ජාල වෙබ් අඩවිවල පළවන දේ ලංකා සමාජයට කොතරම් බලපෑමක් කරනවාද?

වෙබ් කියන්නේ ඉතා විශාල හා විවිධාකාර අවකාශයක්. සංකල්පීය නිරවුල් බව අවශ්‍යයි.

ප්‍රධාන ධාරාවේ මාධ්‍ය (පුවත්පත් හා සඟරා, රේඩියෝ, ටෙලිවිෂන්) ආයතනවල නිල වෙබ් අඩවි තිබෙනවා. මේ කවුද – මොනවද කරන්නෙ කියා ප්‍රකටයි. මේවා රටේ නීතිරීතිවලට අනුකූලව පවත්වා ගෙන යන ව්‍යාපාරයි. උපමිතියකින් මා මේවා සම කරන්නේ සුපර්මාකට් වගේ කියායි.

ඊළඟට වෙබ්ගතව පමණක් පවතින ආයතනගත වූ මාධ්‍ය තිබෙනවා. සමහරක් මේවා රට තුළත් අනෙක්වා රටින් පිට සිටත් පවත්වා ගෙන යනවා. සැවොම ලියාපදින්චි වීත් නැහැ (එසේ කිරීම මෙරට කිසිදු නීතියකින් අනිවාර්ය නැති නිසා). මේවායේ පූර්ණකාලීනව නියැලෙන අය සිටිනවා. කතුවරුන් ප්‍රකාශකයන් සමහර විට ප්‍රකට නැහැ. මගේ උපමිතියට අනුව මෙවන් වෙබ් අඩවි තනිව ඇති කඩ සාප්පු වගේ. මේවා සමාජ මාධ්‍ය නොවේ!

ෆේස්බුක්, ට්විටර්, ඉන්ස්ටග්‍රෑම් වැනි සමාජ මාධ්‍ය වේදිකා හරහා කැරෙන තොරතුරු, අදහස් හා රූප හුවමාරු ඉහත කී දෙවර්ගයටම වඩා වෙනස්. මෙවන් වේදිකාවලට ඕනැම කෙනකුට නොමිළේ බැඳිය හැකියි. ඉහළ පරිගණක දැනුමක් ඕනැ නැහැ. යම් බසකින් ටයිප් කරන්න නම් දැනගත යුතුයි. මේවා මහජන සන්නිවේදන වේදිකා මිස ආයතනගතව හෝ වෘත්තීය මට්ටමින් කැරෙන මාධ්‍ය නොවෙයි. මගේ උපමිතියට අනුව කලබලකාරී පොලක කැරෙන ඝෝෂාකාරී ගනුදෙනු වගෙයි.

සමාජ මාධ්‍ය ගැන කථා කරන බොහෝ දෙනා මේ තුන පටලවා ගන්නවා. අප නිරවුල්ව ප්‍රශ්න විග්‍රහ කිරීම ඉතා වැදගත්. වෙබ් අවකාශයේ අපට හමු වන “සුපිරි වෙළඳසැල්”, “කඩ” හා “පොල” යන තුනේම වාසි මෙන්ම අවාසිත් තිබෙනවා. ඒවා ගැන හරිහැටි දැනගෙන තමයි ගොඩවිය යුත්තේ!

ලංකාවේ අපි සමාජ ජාල වෙබ් අඩවි භාවිතා කරන්නේ ඇබ්බැහියක් විදියටද?

ඕනැම සමාජයක නව තාක්ෂණයකට, නව මාධ්‍යයකට සීමාන්තිකව සමීප වන සුළුතරයක් සිටිය හැකියි. ඒ අයට මනෝවිද්‍යාත්මක ප්‍රතිකාර අවශ්‍ය විය හැකියි. එහෙත් බහුතරයකට එසේ ඇලී ගැලී සිටින්නට කාලයත් නෑ. අසීමිතව දත්ත භාවිතයට වියදම් කරන්නත් බෑ!

Facebook වැනි ලංකාවේ ප්‍රචලිත සමාජ මාධ්‍යවල පළවන දෑ කොතරම් සත්‍යතාවයකින් යුතු දේද?

දිනපතා හුවමාරු වන තොරතුරු, අදහස් හා රූප /විඩියෝ කන්දරාව අතර හැම විදියේම දේ තිබෙනවා. ආ ගිය කතා, සතුටු සාමීචි, දේශපාලන වාද විවාද, සමාජ හා ආර්ථික කතා මෙන්ම අන්තවාදී ජාතිවාදය හෝ ආගම්වාදය පතුරුවන අන්තර්ගතයන් ද හමු වනවා.

මේවා සත්‍ය හෝ අසත්‍ය විය හැකියි. නැතිනම් ඒ දෙක අතර දෝලනය විය හැකියි. විචාරශීලීව මේවා ග්‍රහණය කරන්න අපේ බොහෝ දෙනා නොදන්න නිසා තමයි ප්‍රශ්න මතු වන්නේ. අපේ රටේ සයිබර් සාක්ෂරතාවය තාමත් පහලයි. කුමන්ත්‍රණවාදී ප්‍රබන්ධ ගෙඩිපිටින් විශ්වාස කොට එය බෙදා ගන්නා (ෂෙයාර් කරන) පිරිස වැඩි එනිසයි.

ශ්‍රී ලංකාව හා සම්බන්ධ ව්‍යාජ පුවත් (Fake News) ෆේස්බුක් ඇතුළු සමාජ මාධ්‍ය ඔස්සේ පළ වන අවස්ථා ද ද තිබෙනවා. “ශ්‍රී ලාංකිකයන්ට වීසා බලපත්‍ර නොමැතිව ඇමරිකාවට ඇතුළු වීමට අවසර ලබා දෙමින් එරට ජනාධිපති ට්‍රම්ප් විධායක නියෝගයකට අත්සන් තබා ඇති” බවට මීට සති කීපයකට පෙර පළ වූ වාර්තාව ඊට එක් උදාහරණයක්.

එම පුවත සමාජ මාධ්‍ය ඔස්සේ විශාල වශයෙන් ‘share’ වූ අතර කොළඹ පිහිටි ඇමරිකානු තානාපති කාර්යාලය නිවේදනයක් නිකුත් කරමින් කියා සිටියේ ශ්‍රී ලංකාව සම්බන්ධයෙන් ඇමරිකානු වීසා ප්‍රතිපත්තියේ කිසිදු වෙනසක් සිදුව නොමැති බවයි.

සමහර මෙවන් ප්‍රබන්ධ අහිංසක වින්දනයක් ගෙන දිය හැකි වුවත් සෞඛ්‍යය හා අධ්‍යාපනය වැනි කරුණු අලලා ගොතන බොරු කථාවලින් සමාජ හානි සිදු වන්නට පුළුවන්.

 සෞඛ්‍ය අමාත්‍යාංශය විසින් බරවා පරීක්ෂා කිරීමට කටයුතු කරන විට ඒඩ්ස් බෝ කරන ලේ පරීක්ෂාවක් යැයි විශාල මතවාදයක් පැතිර ගියේ ඇයි?

සෞඛ්‍යය ගැන බොහෝ දෙනා සැළකිලිමත්. එනිසා බොරු ප්‍රචාර පතුරුවන්නොත් එයට අදාල වන්නට වැර දරනවා. රටේ එක් ජාතියක පිරිමි හා ගැහැණුන් පමණක් වඳ කරන්න ගන්නා “උත්සාහයන්” ගැන මෙන්ම HIV/AIDS ගැනත් බොරු භීතිකා විටින්විට යම් පිරිස් පතුරුවනවා. සමාජ මාධ්‍ය වේදිකාවල ස්වභාවය අනුව කවුරු කොතනින් පටන් ගත්තා ද යන්න සොයා ගැනීම අති දුෂ්කරයි. මේවා පැතිර යාම හැකි තාක් අවම කර ගැනීම තමයි අපට කළ හැක්කේ. එසේ නැතිව වාරණ, තහන්චි හෝ බ්ලොක් කිරීම අපරිණත ක්‍රියාවක්.

එවැනි තොරතුරු සොයා බැලීමකින් තොරව හුවමාරු කරගැනීම පෙළඹෙන්නේ ඇයි?

අපේ පොතේ උගතුන් බොහෝ දෙනකු පවා අභව්‍ය යමක් කියා රවටන්න ලෙහෙසියි. ලක් සමාජයේ ජනප්‍රිය “නවීන බිල්ලෝ” හදා ගෙන තිබෙනවා. විදෙස් රහස් ඔත්තු සේවා, වතිකානුව, ඉන්දීය රජය, බහුජාතික සමාගම් වැනි යමක් ඈඳා ගනිමින් කුමන හෝ අභව්‍ය කථාවක් ගොතා මුදා හැරියොත් දිගට හරහට පැතිරෙනවා.

කටකථා වගේ තමයි. අද සමාජ මාධ්‍ය හරහා කටකථාවලට උත්තේජක හෙවත් “ස්ටීරොයිඩ්” ලැබෙනවා වගේ වැඩක් වෙනවා.

අපේ රටේ වෙබ් භාවිත කරන්නන්ගෙන් 80%කට වඩා එහි පිවිසෙන්නේ ස්මාට්ෆෝන් හෝ වෙනත් ජංගම උපාංග හරහායි. බොහෝ විට කඩිමුඩියේ. සංශයවාදීව, දෙතුන් වතාවක් සිතා බලා යම් තොරතුරක් ග්‍රහණය කර ගන්න ඉස්පාසුවක් දුවන ගමන් සමාජ මාධ්‍යවලට පිවිසෙන බොහෝ දෙනාට නෑ.

එවැන්නක් කරන්නේ සමාජ මාධ්‍ය භාවිතයට තරම් ලංකාවේ සමාජය දියුණු නැති නිසාද?

මා නිතර කියන පරිදි අපේ රටේ සයිබර් සාක්ෂරතාවය තාමත් පහලයි.  අතේ තිබෙන ස්මාට්ෆෝන් එක තරම්වත් ස්මාට් නැති උදවිය ගොඩක් ඉන්නවා! මේක ව්‍යක්ත ලෙස සන්නිවේදනය වන අවස්ථාවක් මම පසුගියදා ෆේස්බුක් තුළම දැක්කා. එහි තිබුණේ මෙයයි: “ෆේස්බුක් එකේ share වන හැම මගුලම ඇත්ත කියා ගන්න එපා!” යැයි “1802 ජූනි 16 වනදා මහනුවර මගුල් මඩුවේදී” ශ්‍රී වික්‍රම රාජසිංහ රජතුමා කියයි. දැන් අපේ සමහර මිනිස්සු ඕකත් ඇත්ත කියලා share කරනවා!

උපහාසයෙන්වත් අපේ විචාරශීලී වෙබ් භාවිතය හා සයිබර් සාක්ෂරතාවය වැඩි කර ගත යුතුයි. මෙය දිගු කාලීන වැඩක්. ඉක්මන් විසඳුම් මෙවන් සමාජ ප්‍රශ්නවලට නැහැ.

මේ විදියට අසත්‍ය ප්‍රචාර ප්‍රචලිත කිරීමට සමාජ ජාල භාවිතා කිරීමේ ඉදිරි ප්‍රවනතාවයන් මොන වගේ වෙයිද

තවත් උපමිතියකින් විග්‍රහ කරනවා නම් ෆේස්බුක් වේදිකාව  හරියට ගාලුමුවදොර පිටිය වගේ. පොදු, විවෘත අවකාශයක්. එතැනට යන අය ජාතික ගීය කියනවාද, බැති ගී කියනවාද, පෙම් ගී කියනවාද, හූ කියනවාද යන්න පුද්ගලයා මත තීරණය වන්නක්.

සමහර විට එක් අයෙක් පටන් ගත්තාම අවට ඉන්න ටික දෙනෙක් හොඳ හෝ නරක යමකට එක් වනවා. එයට වෙනස් ප්‍රතිචාරද තිබිය හැකියි. සමහරුන් කිසිවක් නොකියා, වික්ෂිප්තව ඔහේ බලා සිටීවි. තවත් අයෙක් ‘ඔහෙලාට ඔල්මාදයද මේ වගේ හූ කියන්න’ කියා එයට අභියෝග කරාවි.

අපට සමාජ මාධ්‍යවල උදක්ම ඕනෑ කරන්නේ භාවිත කරන ප්‍රජාව තුළින්ම සදාචාරත්මක, ධනාත්මක සන්නිවේදන සඳහා ඉල්ලුම වැඩි කිරීමටයි. හූ කියන අය කොතැනත් සිටිය හැකියි. එහෙත් ඒ අය කොන් වෙනවා නම් දිගටම එසේ කරන එකක් නැහැ.

“සමාජ මාධ්‍යවලට ආචාර ධර්ම ඕනෑ” යයි කෑමොර දෙන උදවියට මා කියන්නේ මුලින්ම සමාජ මාධ්‍ය මොනවාදැයි තේරුම් ගන්න කියායි. ගාලුමුවදොර පිටියට ආචාරධර්ම රාමුවක් නිර්දේශ කරනු වෙනුවට එහි යන එන අය අශීලාචාර හැසිරීම්වලින් වළක්වා ගන්න තැත් කිරීමයි වැදගත්. මෙය පොලිසිය, දණ්ඩන පනවා කරන්න පුළුවන් දෙයක් නොවෙයි.

අසත්‍ය පළවීම් හමුවේ සමාජ ජාල ප්‍රවේශමෙන් පරිහරණය කිරීමට අප කටයුතු කළ යුත්තේ කෙසේද?

සයිබර් සාක්ෂරතාව වැඩි කර ගැනීම හා භාවිත කරන ප්‍රජාව තුළින්ම ප්‍රමිතීන් (user community standards) ගොඩ නගා ගැනීම තමයි හොඳම මාර්ගය. සමාජ මාධ්‍ය තුළ අති බහුතරයක් සන්නිවේදන ප්‍රයෝජනවත් හා හරවත් ඒවා බව අමතක නොකරන්න.

එසේම සමාජ මාධ්‍ය වේදිකා හරහා සිදුවන සන්නිවේදන ඉතා වැදගත් සමාජීය මෙහෙවරක් ඉටු කරනවා. වුවමනාවට වඩා බය පක්ෂපාතී වූ, අධිපතිවාදයන්ට නතු වූ ප‍්‍රධාන ධාරාවේ මාධ්‍යයට යම් තරමකට හෝ විකල්ප අවකාශයක් මතු වන්නේ වෙබ් හරහා ලියැවෙන බ්ලොග් රචනා හා සමාජ මාධ්‍ය අදහස් ප‍්‍රකාශනය තුළින්. බ්ලොග් අවකාශය හා සමාජ මාධ්‍ය තුළ හමු වන ‘ගරු සරු නැති ගතිය’ (irreverence) අප දිගටම පවත්වා ගත යුතුයි.

මේ ගතිය අධිපතිවාදී තලයන්හි සිටින අයට, නැතිනම් ජීවිත කාලයක් පුරා අධිපතිවාදය ප‍්‍රශ්න කිරීමකින් තොරව පිළි ගෙන සිටින ගතානුගතිකයන්ට හා මාධ්‍ය ලොක්කන්ට නොරිස්සීම අපට තේරුම් ගත හැකියි. ඔවුන් මැසිවිලි නගන්නේ සමාජ මාධ්‍ය නිසා සාරධර්ම බිඳ වැටනවා කියමින්. ඇත්තටම එහි යටි අරුත නම් පූජනීය චරිත ලෙස වැඳ ගෙන සිටින අයට/ආයතනවලට අභියෝග කැරෙන විට දෙවොලේ කපුවන් වී සිටින ප‍්‍රධාන ධාරාවේ මාධ්‍ය කතුවරුන්ට දවල් තරු පෙනීමයි!

සමාජ මාධ්‍ය පාලනය කරන්න යැයි ඔවුන් කෑගසන්නේ තම දේවාලේ ව්‍යාපාරවලට තර්ජනයක් මතු වීම හරහා කලබල වීමෙන්. මෙයින් මා කියන්නේ  ඕනෑම දෙයක් කීමට හෝ ලිවීමට ඉඩ දිය යුතුය යන්න නොවෙයි. එහෙත් සමාජ මාධ්‍ය නියාමනය ඉතා සීරුවෙන් කළ යුත්තක් බවයි. නැතහොත් සමාජයක් ලෙස දැනට ඉතිරිව තිබෙන විවෘත සංවාද කිරීමට ඇති අවසාන වේදිකාවත් අධිපතිවාදයට හා සංස්කෘතික පොලිසියට නතු වීමේ අවදානම තිබෙනවා.