සිවුමංසල කොලූගැටයා #80: මහා රාවණා කොටුවෙන් රන් මුතු දුවට…

In my Ravaya column (in Sinhala) for 26 August 2012, I’ve written about the making of Ran Muthu Duwa, the first colour Sinhala feature film made in Sri Lanka, was released 50 years ago in August 1962.

Ran Muthu Duwa was a trail-blazer in the Lankan cinema industry in many respects. It not only introduced colour to our movies, but also showed for the first time the underwater wonders of the seas around the island.

I covered similar ground in my English column on 12 Aug 2012: From Great Basses Reef to ‘Ran Muthu Duwa’ – Story of Ceylon’s First Colour Movie

The Serendib Trio in later years – L to R: Shesha Palihakkara, Arthur C Clarke, Mike Wilson

මුළුමනින් ම වර්ණයෙන් නිෂ්පාදිත මුල් ම සිංහල චිත‍්‍රපටය වු “රන් මුතු දුව” මුල් වරට තිරගත වීම ඇරුඹී අඩ සියවසක් පිරෙන්නේ මේ මාසයේ. 1962 අගෝස්තු 10 වනදා සිනමා රසිකයන් හමුවට ආ “රන් මුතු දුව” කෙටි කලෙකින් අතිශයින් ජනප‍්‍රිය වූවා.

රන් මුතු දුව සිනමා තාක්‍ෂණ ශිල්පීන් හා නළු නිලියන් රැුසක් එක් තැන් කළ, එ වන තුරු පැවති ශෛලියට වඩා වෙනස් වූ ආරක චිත‍්‍රපටයක්. එය කලාත්මකව මාහැගි නිර්මාණයක් නොවුවත් සංත‍්‍රාසය හා වින්දනය නොඅඩුව ලබා දුන් නිසා බෙහෙවින් ජනප‍්‍රිය වුණා. වාණිජ මට්ටමින් අති සාර්ථක වූ රන් මුතු දුව ලැබු ආදායම් වාර්තාව 1979 දක්වා නොබිඳී පැවතුණු බවයි මෙරට චිත‍්‍රපට ඉතිහාසඥයන් සඳහන් කරන්නේ.

රන් මුතු දුව සිනමා සමාගමක් හෝ චිත‍්‍රාගාරයක් මුල් වී තැනු චිත‍්‍රපටයක් නොවෙයි. එයට මුල් වූයේ බි‍්‍රතාන්‍ය ජාතිකයන් දෙදෙනෙක්. එහි කථාව, තිර රචනය, කැමරාකරණය හා අධ්‍යක්‍ෂණය කලේ මයික් විල්සන්. ඔහු ලේඛනයට, ජායාරූප කලාවට, සිනමාවට මෙන් ම කිමිදීමටත් හපන්කම් දැක් වූ අයෙක්. එය නිෂ්පාදනයට අවශ්‍ය මුදල්වලින් වැඩි කොටසක් යෙදවූයේ විද්‍යා හා විද්‍යා ප‍්‍රබන්ධ ලේඛකයකු ලෙස එ් වන විටත් ලොව පුරා නමක් දිනා ගෙන සිටි ආතර් සී. ක්ලාක්.

මේ දෙදෙනා 1950 දශකය මැදදී ලංකාවට පැමිණ, මේ දුපත අවට මුහුදේ කිමිදීමේ ලැදියාව නිසා මෙරට පදිංචිවීමට තීරණය කර තිබුණා. ඉන්දියානු සාගරයේ පුරෝගාමී කිමිදුම්කරුවන් අතර සිටි ඔවුන් කිමිදීමේ පුහුණුව ලැබු ලාංකිකකයන් කිහිප දෙනෙකු ද සමඟ දකුණුදිග හා නැගෙනහිර වෙරළෙන් ඔබ්බෙහි පිහිටි බොහෝ ස්ථාන ගවේෂණය කරමින් සිටියා. මේ අතර සත්ත්‍ව විද්‍යාඥ රොඞ්නි ජොන්ක්ලාස් (Rodney Jonklaas) හා බොක්සිං ශූර හෙක්ටර් එකනායක ද සිටියා.

1956දී දිවයිනේ වෙරළාසන්න ස්ථාන රැසක කිමිදෙමින් ගවේෂණය කළ ඔවුන්ගේ අත්දැකීම් එක් රැුස් කර ක්ලාක් රචිත The Reefs of Taprobane ^1957& චාරිකා සටහන, ඔහු ශ‍්‍රී ලංකාව ගැන ලියු මුල් ම පොතයි.

1961 මාර්තු මස මැදදී දකුණු වෙරළේ යාලට කිමී 13ක් මුහුද දෙසින් පිහිටි මහා රාවණා කොටුව (Great Basses Reef) හා කුඩා රාවණා කොටුව (Little Basses Reef) නම් වන ප‍්‍රදීපාගාර අසල මුහුදේ කිමිදෙමින් සිටි මේ පිරිසට මුහුදුබත් වු නැවක සුන්බුන් හමු වුණා. මේ නැවේ තිබී 1703 වසරේ ඉන්දියාවේ මෝගල් අධිරාජයකු නිෂ්පාදිත රිදී කාසි තොගයක් ඔවුන් සොයා ගත්තා.

සාගරයේ කිමිදෙමින් ගවේෂණය කරන බොහෝ දෙනාට ජිවිත කාලයකට වරක් හෝ මෙබඳු සොයා ගැනීමක් අහම්බෙන්වත් හමු වන්නේ නැහැ. මේ අසාමාන්‍ය සොයා ගැනීම තව දුරටත් ගවේෂණය කරන්නට තමන්ගේ ම බෝට්ටුව්ක් මිළට ගැනීමේ උවමනාව අපේ කිමිදුම්කරුවන්ට මතු වුණා. එ් දිනවල අමෙරිකානු ඩොලර් 10,000ක් පමණ එයට අවශ්‍ය වුණා. චිත‍්‍රපටයක් තනා එයින් ලැබෙන ආදායමින් බෝට්ටුව මිළට ගැනීමට ඔවුන් තීරණය කළා.

එ වන මයික් විල්සන් විට මෙරට දිය යට රූපගත කළ මුල් ම වාර්තා චිත‍්‍රපටය වූ Beneath the Seas of Ceylon (විනාඩි 25, 1958) නිපදවා යම් පිළි ගැනීමක් ලබා තිබුණා. එහෙත් වෘතාන්ත චිත‍්‍රපටයක් අධ්‍යක්‍ෂණය කොට අත්දැකීම් තිබුණේ නැහැ.

ගිලූණු නැවක නිධානයක් සොයා යන, දිය යට ජවනිකා රැගත් කථාවක් චිත‍්‍රපට කිරීමේ දැඩි ආශාවෙන් හා අධිෂ්ඨානයෙන් සිටි මයික් විල්සන්, එයට ආතර් ක්ලාක් ද කැමති කරවා ගත්තා. නළු නිලියන් යොදා ගනිමින් කථාන්තරයක් පැය දෙකහමාරක් පුරා කියැවෙන වෘතාන්ත චිත‍්‍රපටයක් නිපදවීම ලෙහෙසි පහසු වැඩක් නොවන බව ක්ලාක් පෙන්වා දුන්නා. එහෙත් තම සගයාගේ උද්‍යොගය නිසා එයට යම් මුදලක් වැය කරන්නට ඔහු එකඟ වුණා. ඉතිරි මුදල මයික් සොයා ගත්තේ මෙරට ප‍්‍රමුඛ පෙලේ චිත‍්‍රපට සමාගමකින්.

මෙය චිත‍්‍රපටය සඳහා නිෂ්පාදකයා ලෙස ශේෂා පලිහක්කාර සම්බන්ධ වුණා. වෘත්තියෙන් නැටුම් කලාවේ නියැලි සිටි ශේෂා, 1956 ලෙස්ටර් ජේම්ස් පීරිස් තැනු “රේඛාව” චිත‍්‍රපටියේ බොරුකකුල්කාරයාගේ චරිතයත්, තවත් චිත‍්‍රපට චරිතත් රඟපා නමක් දිනා ගෙන සිටියා.

ක්ලාක්, විල්සන් හා පලිහක්කාර ත‍්‍රිත්වය එක්ව පිහිටුවා ගත් සෙරන්ඩිබ් ප‍්‍රඩක්ෂන්ස් Serendib Productions නම් සමාගම නිපද වූ ප‍්‍රථම චිත‍්‍රපටය රන් මුතු දුවයි.

රන් මුතු දුවේ නළු නිලි පිරිසට එවකට සිටි ප‍්‍රමුඛ පෙළේ මෙන්ම නැග එන තරු ද සම්බන්ධ කර ගනු ලැබුවා. ගාමිණි ෆොන්සේකා, ජෝ අබේවික‍්‍රම, ජිවරානි කුරුකුලසුරිය, ඔස්ටින් අබේසේකර, තිලකසිරි ප‍්‍රනාන්දු, ෂේන් ගුණරත්න හා වින්සන්ට් වාස් ඔවුන් අතර වුණා.

ගාමිණි ෆොන්සේකා කථාවේ වීරයා වන විට ඔහුට එරෙහි වන දුෂ්ඨයාගේ චරිතයට වෘත්තීය නළුවකු නොවු කිමිදුම්කරු හෙක්ටර් එකනායක යොදා ගන්නට මයික් තීරණය කළා. ගාමිණි ෆොන්සේකාට කඩිමුඞ්යේ කිමිදුම් ශිල්පය ඉගැන්විම ද හෙක්ටර්ට භාර වුණා.

රන් මුතු දුව චිත‍්‍රපටයේ බොහෝ ජවනිකා රූපගත කරනු ලැබුවේ ති‍්‍රකුණාමලයේ. දිය යට දර්ශන හා සටන් මිලිමීටර් 16 සේයා පටවල රූපගත කොට පසුව මිමී35ට විශාල කරනු ලැබුවා. චිත‍්‍රපටයේ සංස්කරණ හා නිම කිරීමේ කටයුතු ලන්ඩනයේ ටෙක්නිලකර් රසායනාගාරයේ සිදු කළා. කිමිදෙමින් සිනමා රූපගත කිරීම් එතරම් ප‍්‍රචලිත නොවු එකල, මයික්ගේ දිය යට කැමරා කෝණ හා අධ්‍යක්‍ෂණය ගැන බි‍්‍රතාන්‍ය සිනමා ශිල්පීන් පවා මවිත වූ බව වාර්තාගතයි.

මයික්ට සිංහල බස එතරම් හුරු නොවු නිසා සහාය අධ්‍යක්‍ෂණයෙන් හා සිංහල දෙබස් රචනයෙන් දායක වුයේ සිනමා ශිල්පී තිස්ස ලියනසුරියයි. රන් මුතු දුව සංස්කරණය කළේ ටයිටස් තොටවත්ත සිංහල සිනමාවේ මුල අඩ සියවසේ බිහි වූ තාක්‍ෂණික හා නිර්මාණශීලී වශයෙන් ඉතා ම කෘතහස්ත සංස්කාරකවරයා හැටියට පිළිගැනෙනවා. ඔහු එ වන විට රේඛාව (1956), සන්දේශය (1960) හා දස්කොන් (1962) වෘතාතන්ත චිත‍්‍රපට සංස්කරණය කොට සිටියා.

රන් මුතු දුව සංස්කරණයට ටයිටස් බි‍්‍රතාන්‍යයේ ටෙක්නිකලර් රසායනාගාරයේ වර්ණ චිත‍්‍රපට පිළිබඳ පුහුණුවක් ලැබු බවත්, වර්ණ තුලනය හා ශබ්ද පරිපාලනය වැනි තාක්‍ෂණික අංශ ගැන මනා අවධානයකින් ටයිටස් මේ චිත‍්‍රපටය නිම කළ බත් නුවන් නයනජිත් කුමාර ලියු තොටවත්ත චරිතාපදනායේ කියැවෙනවා. දුර්වල කථාවක් වුවත් දක්‍ෂ සංස්කරණය හරහා විනෝදාස්වාදය ගෙන දෙන චිත‍්‍රපටයක් බවට පත් කරන්න ටයිටස්ට තිබු හැකියාව ශේෂා පලිහක්කාර එහි පසසා තිබෙනවා.

රන් මුතු දුවේ සංගීත අධ්‍යක්‍ෂණය කළේ විශාරද ඩබ්ලිව්. ඞී. අමරදේව. එය ඔහු චිත‍්‍රපටයකට එබඳු දායකත්වයක් සැපයු මුල් වතාවයි. ශ‍්‍රී චන්ද්‍රරත්න මානවසිංහයන් ලියු ගීත තුනක් චිත‍්‍රපටයේ ඇතුළත් වුණා. නාරද දිසාසේකර හා නන්දා මාලීනි ගැයු ”ගලන ගඟකි ජිවිතේ” ගීතයට 1964 පැවති ප‍්‍රථම සරසවිය චිත‍්‍රපට උළෙලේ 1962 හොඳම චිත‍්‍රපට ගීතයට පිරිනැමෙන සම්මානය හිමි වුණා.

මේ කලා හා තාක්‍ෂණික සුසංයෝග දෙස හැරී බලන චිත‍්‍රපට ඉතිහාසඥ රිචඞ් බොයිල් කියන්නේ දක්‍ෂයන් රැසක් එක් තැන් කර ගෙන අළුත් විදියේ වැඩ කරන්නට මයික් විල්සන්ට හොඳ හැකියාවක් තිබ බවයි. ”ඔහු සමඟ එකට වැඩ කළ පිරිසේ බොහෝ දෙනෙකු පසුව සිංහල සිනමාවේ ලොකු හපන්කම් කළා. මයික් නිර්මාණය කළ චිත‍්‍රපටවලට වඩා එ් දායකත්වය වටිනවා” බොයිල් කියනවා.

1962 අගොස්තු මුල් වරට මහජන ප‍්‍රදශනය ඇරඹුණු රන් මුතු දුව, ඇතැම් සිනමාහල්වල දින 100 ඉක්මවා ප‍්‍රදර්ශනය වුණා. ඉන්ක්බිති මේ චිත‍්‍රපටය තවත් කිහිප වතාවක් ඉදිරි දශක දෙක තුන තුළ ප‍්‍රදර්ශනයට ආවා. එහෙත් අඩ සියවස සපිරෙන මේ මොහොතේ මේ පළමු සිංහල වර්ණ චිත‍්‍රපටයේ එක් පිටපතක් හෝ ශ‍්‍රී ලංකාවේ ඉතිරි වී නැහැ. චිත‍්‍රපට සංරක්‍ෂණාගාරයක් නැති අපේ රටේ බොහෝ පැරණි චිත‍්‍රපටවල ඉරණම එයයි.

රන් මුතු දුව හදන්නට අත්වැල් බැඳගත් සෙරන්ඩිබ් තුන්කට්ටුව යළිත් චිත‍්‍රපටයක් සඳහා එ්කරාශි වුයේ නැහැ. සෙරන්ඩිබ් සමාගම තවත් චිත‍්‍රපට දෙකක් නිපද වුවත් එයට මුල් වුයේ මයික් හා ශේෂා දෙපළ පමණයි.

1964-68 කාලය පුරා ලෝකයේ සම්භාව්‍ය චිත‍්‍රපට අධ්‍යක්‍ෂකවරයකු වූ ස්ටැන්ලි කුබ්රික් සමඟ එක්ව 2001: A Space Odyssey නම් අමුතු මාදිලියේ විද්‍යා ප‍්‍රබන්ධ චිත‍්‍රපටය හැදීමට ආතර් ක්ලාක් යොමු වුණා. එය වෙනම ස්මරණය කළ යුතු නිර්මාණ ක‍්‍රියාදාමයක්.

1970 දශකයේ සියළු ලෞකික සම්පත් හා දු දරුවන් හැර දමා හින්දු පූජකයකු බවට පත් වූ මයික් විල්සන්, සිය ජිවිතයේ අවසන් දශක දෙක ගත කළේ ස්වාමි සිවකල්කි නමින්.

චිත‍්‍රපට ලෝකයෙන් වෙනත් ව්‍යාපාරවලට හා කලා කටයුතුවලට ඇදී ගිය ශේෂා පලිහක්කාර 2000 දශකයේ නැවත වරක් චිත‍්‍රපටයකට සම්බන්ධ වුණා. එහෙත් පෙර කළ වික‍්‍රමයන් කරන්නට අවකාශයක් තිබුණේ නැහැ. මයික් 1995දීත්, ක්ලාක් 2008දීත්, ශේෂා 2009දීත් මිය ගියා.

1990 දශකය අගදී රන් මුතු දුවේ පිටපතක් ලොව කොතැනක හෝ ඉතිරිව ඇත්දැයි ක්ලාක් සිය ජාත්‍යන්තර සබඳතා හරහා විපරම් කළා. ටෙක්නිකලර් හා Rank සමාගම් ඔස්සේ ලද ආරංචිය වුයේ ඉතාලියේ එක් සංරක්‍ෂණාගාරයක එබන්දක් ඇති බවයි. එයින් එක් ප‍්‍රදර්ශන පිටපතක් පිට කරන්නට ඔවුන් බි‍්‍රතාන්‍ය පවුම් 18,000ක් (අද රු 3,748,000) ඉල්ලා සිටියා.

චිත‍්‍රපටය අළුත් ලාංකික පරම්පරාවකට පෙන්වන්නට ක්ලාක්ට හා ශේෂාට ලොකු ඕනෑකමක් තිබුණා. එහෙත් මෙරට කිසිදු ප‍්‍රදර්ශන මණ්ඩලයකින් හෝ චිත‍්‍රපට සංස්ථාවෙන් හෝ එයට නිසි උනන්දුවක් ප‍්‍රකාශ නොවු නිසා එතරම් මුදලක් වැය කොට රන් මුතු දුව යළි ලංකා දුපතට ගෙන එමේ අවදානම ඔවුන් ගත්තේ නැහැ.

රන්මුතු දුවේ හරිහමන් DVD පිටපතක්වත් අද සොයා ගන්නට නැහැ. දැනට සංසරණයේ ඇත්තේ මීට කලකට පෙර එය රූපවාහිනී නාලිකාවේ පෙන්වූ විටෙක එයින් පටිගත කර ගත් දුර්වල පිටපත්. YouTube හරහා වෙබ් මාධ්‍යයට එක් කර ඇත්තේත් මෙබඳු පිටපත්. 1960 දශකයටත් පෙර තැනු වෙනත් චිත‍්‍රපට ඩිජිටල් ක‍්‍රම හරහා යළි උපදින (Digital Remastering) මේ කාලයේ රන් මුතු දුවේ පලූදු නොවූ ෘඪෘ පිටපතක්වත් නොතිබීම කණගාටුදායකයි.

සිංහල සිනමාවේ මුල් යුගයේ දකුණු ඉන්දියානු ආභාෂය හා දමිල අධ්‍යක්‍ෂවරුන් හා නිෂ්පාදකයන්ගෙන් ලැබුණු දායකත්වය ගැන අධ්‍යයන කෙරී තිබෙනවා. මෙරට වාර්තා චිත‍්‍රපට කලාවේ මුල් යුගයේ බි‍්‍රතාන්‍යය හා ඉතාලි ජාතික සිනමා ශිල්පීන් රජයේ චිත‍්‍රපට එකකය (GFU) හරහාත් සම්බන්ධ වුණා.

එහෙත් මෙරට සිංහල වෘතාන්ත චිත‍්‍රපට කලාවේ හා කර්මාන්තයේ මයික් විල්සන්ගේ භූමිකාව තවමත් අගැයීමකට ලක් වී නැති බව මගේ වැටහීමයි. මේ අසාමාන්‍ය හා විචිත‍්‍ර චරිතය ගැන කවදා හෝ ලේඛනගත විය යුතුයි.

විද්‍යා ක්‍ෂෙත‍්‍රයේ ආතර් සී. ක්ලාක්ගේ මෙහෙවර ගැන අඩු වැඩි පමණින් දන්නා බොහෝ දෙනා පවා ඔහු කිමිදුම්කරුවකු හා සිංහල චිත‍්‍රපට ආයෝජකයකු ලෙස ලබා දුන් දායකත්වය ගැන දන්නේ ඉතා අඩුවෙන්.

සිවුමංසල කොලූගැටයා #67: විකල්ප ඉතිහාසය 2 – ජපන් ආක‍්‍රමණය සාර්ථක වූවා නම්…

In this week’s Ravaya column, published on 20 May 2012, I continue exploring alternative history scenarios for Sri Lanka, a quest started a couple of weeks ago.

I speculate WHAT IF there was a different outcome of the Battle of Ceylon, or the Easter Sunday Japanese air raid of Ceylon on 5 April 1942, exactly 119 days after the Pearl Harbour attack in Hawaii?

What if Ceylon fell to Japanese rule, just like Burma, Malaya and Singapore did? How might that have changed the course of World War Two, and the future of the then British colony of Ceylon?

“අපේ ශ්‍රේෂ්ඨ ඉතිහාසට අත නොතබනු!”

විකල්ප ඉතිහාසයන් ගැන විද්‍යා ප‍්‍රබන්ධ කථා ස්වරූපයෙන් පරිකල්පනය කළ හැකිදැයි 2012 මැයි 6දා කොලමින් මා ඇසූ පැනයට ලැබුණු එක් ප‍්‍රතිචාරයක් වූයේ එයයි. මා බලාපොරොත්තු වූ පරිදි ම ලංකාවේ ඉතිහාසය ශුද්ධ ලේඛනයක් සේ සළකන ඇතැම් දෙනා ඒ ගැන විවෘත මනසකින් විමසනවාට හෝ එය පාදක කර ගෙන නිර්මාණශීලිව කථා ගොතනවාට හෝ නොකැමති බව පෙනෙනවා. ඒ සමග ම එයට අනුබල දෙන ප‍්‍රතිචාර කිහිපයකුත්, “සිංහල පාඨකයන්ට ඕවා වැඩක් නැහැ” යන උදාසීන අවවාදයත් ලැබුණා.

ඉතිහාසය ගැන තනි විග‍්‍රහයකට මා එකග නොවන නිසාත්, ඉතිහාසගත පදනමක සිට පරිකල්පනය කිරිමේ නිර්මාණාත්මක නිදහස ගැන මා විශ්වාස කරන නිසාත් විකල්ප ඉතිහාස ගවේෂණයේ තව පියවරක් අද තබනවා.

මින් පෙර හැම කොලමකින් ම මා දැක් වූ අදහස් මෙන් ම මෙහි අන්තර්ගතය ද සංවාදයට විවෘතයි. එහෙත් ඉතිහාසයේ “උරුමක්කාරයන්” හැටියට පෙනී සිටින කිහිප දෙනෙකුගේ අධිපතිවාදය මා පිළි ගන්නේ නැහැ.

2012 අපේ‍්‍රල් 8දා මගේ කොලමේ තේමාව වූයේ 1942 අපේ‍්‍රල් මාසයේ ශ‍්‍රී ලංකාවට එල්ල වූ ජපන් ගුවන් ප‍්‍රහාරය හා එහිදී සිදු වූ සන්නිවේදන අවුලයි. වචන 1,300ක විග‍්‍රහය තුළ තනි වැකියක් ලෙස මා කියා තිබුණේ “යටත් විජිත පාලනයෙන් මිදීමේ කෙටි මාර්ගය හැටියට මෙරට වාමාංශික දේශපාලකයන් එවකට තර්ක කළේත් ජපන් ජාතිකයන්ට පක්ෂ වීම” යන්නයි. මේ වචන 16 ගැන හිතමිතුරු පාඨක දෙපලක් මගේ බ්ලොග් අඩවිය හරහා දින ගණනක් වාද විවාද කළා. මෙබදු සංවාද ඇති වනවාට මා කැමතියි. http://tiny.cc/EastAt

ඒ ඔස්සේ තවත් කරුණු සෙවූ මට දැන ගන්නට ලැබුණේ එවකට මෙරට දක්ෂිනාංශිකයන් පවා ජපන් නියෝජිතයන් සමග ගනුදෙනු පවත්වා ඇති බව. 1978 විධායක ජනාධිපති වූ ජේ. ආර් ජයවර්ධන 1979දී ජපානයේ නිල සංචාරයක නිරත වෙමින් හෙළිදරව්වක් කළා. තෝකියෝවේ අධිරාජ මාලිගාවේ භෝජන සංග‍්‍රහයකදී ඔහු කීවේ 1940-42 වකවානුවේ මෙරට ජපන් පාලනයකට නතු වුව හොත් කළ හැකි දේ ගැන තමන් රහසිගතව ජපන් නියෝජිතයන් සමග සාකච්ඡ කළ බවයි. ජපන් පාලනයකින් පසු ලංකාවට නිදහස ලබා ගැනීමේ යම් ප‍්‍රතිඥාවක් තමන් ජපන් නියෝජිතයන්ගෙන් බලාපොරොත්තු වූ බවත් ජේ. ආර්. කියා සිටියා!

මේ නිසා මෙරට වාමාංශික මෙන් ම දක්ෂිණාංශික ජන නායකයන් ද ජපන් ආක‍්‍රමණයක හැකියාව තක්සේරු කරමින් සිටි බව සිතා ගත හැකියි. මේවා ගැන විවෘතව කථා කිරීම කිසිවකුට අපහාස කිරිමක් හෝ යම් දේශපාලන සම්ප‍්‍රදායයකට නිගරු කිරීමක් හෝ නෙවෙයි. ඉතිහාසයේ අභියෝගවලට විවිධ පුද්ගලයන්, ජන සමාජ හා රටවල් මුහුණ දෙන එකිනෙකට වෙනස් ආකාරයන් ඔස්සේ ඔවුන්ගේ අනාගතය තීරණය වෙනවා.

අපේ‍්‍රල් 8දා මා විස්තර කල පරිදි ජපන් ආක‍්‍රමණය ගැන පැය 12ක පමණ අනතුරු ඇගවීමක් ලැබුණේ ඉන්දියානු සාගරයට ඉහළින් නිරීක්ෂණ චාරිකාවක යෙදී සිටි කැනේඩියානු ගුවන් නැවියකුගෙන්. එය නොලැබී යාමෙන් හෝ ලැබීමෙන් පසුව වුවත් ආරක්ෂක සුදානමේ දුර්වලකමකින් හෝ 1942 අපේ‍්‍රල් ජපන් ආක‍්‍රමණය සාර්ථක වූවා යයි මොහොතකට සිතන්න. ඉන්දියානු සාගරයේ බල තුලනය ඉතා සියුම්ව පැවති ඒ අවස්ථාවේ ලංකා දුපත අල්ලා ගැනීමට හොඳ ඉඩක් ජපන් හමුදාවට තිබුණා.

සිංගප්පුරුව දෙවන ලෝක යුද්ධ සමයේ ජපන් හමුදා අතට පත් වුයේ 1942 පෙබරවාරි 15 වනදා. ඔවුන් එය සියොනන්තෝ ලෙස නැවත මේ නම් කර වසර තුනකට වැඩි කාලයක් දරදඩු පාලනයක් ගෙන ගියා. එම පාලනය බිඳ වැටුණේ 1945 අගෝස්තුවේ ජපානය යටත් වීමෙන් පසුවයි.

එවකට සිංගප්පුරුවේ රදවා තිබු මිත‍්‍ර පාක්ෂික හමුදා හා යුද්ධ අවිවලට වැඩි ප‍්‍රමාණයක් ලංකාවේ තිබු බව වාර්තාගතයි. ලංකාවේ සාගර බල පදනම යොදා ගනිමින් ජපන් හමුදා සමස්ත ඉන්දියානු සාගරය හා මැදපෙරදිගට බලය පතුරුවා හැර දෙවන ලෝක යුද්ධයේ ඉරණම වෙනස් කරන්නට පවා හැකියාවක් තිබුණා.

එසේ වූවා නම් අපේ ඉතිහාසය කෙලෙස වෙනස් විය හැකිව තිබුණා ද? පෘතුග‍්‍රිසි, ලන්දේසි හා බි‍්‍රතාන්‍ය පාලකයන්ට අමතරව ජපන් ආඥාදායකත්වයකට ද නතු වීමෙන් පසු මෙරට සාමාන්‍ය ජනතාවගේ හා දේශපාලන නායකයන්ගේ ආකල්ප හා ක‍්‍රියාකලාපය කෙසේ වෙනස් වෙයි ද?

එසේ නම් මෙරට රඳවා සිටි සියළු මිත‍්‍ර පාෂික හමුදා නිලධාරින් හා හමුදා භටයන් ජපානයේ යුධ සිරකරුවන් බවට පත් වනවා. සිවිල් පරිපාලනයේ නිරතව සිටි සියළු දෙනා ජපන් හමුදා පාලනයකට නතු වනවා. මෑත ඉතිහාසයේ කිසි විටෙක පුර්ණ හමුදා පාලනයකට යටත් වී අත්දැකීම් නැති ලාංකිකයන්ට මෙහි ඵල විපාක එක්වර සිතා ගන්නටත් අමාරුයි.

මගේ බ්ලොග් අඩවියේ සංවාදයට පිවිසුණු එක් පාඨකයකු පෙන්වා දී ඇත්තේ දෙවන ලෝක යුද්ධයේ තමන් යටත් කර ගත් ආසියාතික රටවල සාමාන්‍ය ජනතාවට ජපන් හමුදා ඉතා කෲර ලෙස සළකා ඇති බවයි. බුරුමය, මලයාව, සිංගප්පුරුව වැනි රටවල් වසර කිහිපයක් නිර්දය ජපන් පාලනයකට නතු වී සිටියා.

එවකට ජපන් හමුදාවල තිබුණු එක ම ඉලක්කය හා අරමුණ වුයේ අමෙරිකාව, බි‍්‍රතාන්‍ය, සෝවියට් දේශය ප‍්‍රමුඛ වු මිත‍්‍ර පාක්ෂික රටවල් පරදවා ජර්මනිය හා ඉතාලියන් සමග ලෝකයේ ප‍්‍රබලතම රට බවට පත්විමයි. මේ සඳහා යන ගමනේදී ඕනෑ ම කැපවීමක් මෙන්ම විනාශකාරී ක‍්‍රියාවක් කිරිමට ඔවුන් නැඹුරුව සිටියා.

මා මෙසේ කියන්නේ ඉතා හොදින් තහවුරු වූ ඓතිහාසික වාර්තා අනුවයි. මෙහිදී අප සිහි තබා ගත යුත්තේ එසේ ආක‍්‍රමණකාරී වූයේ ස්වභාවයෙන් ම සියුම් හා සංවේදී ජපන් ජනයා නොව යුධ කාමයෙන් හා ජාතිකත්වයෙන් උමතු වී සිටි ජපන් හමුදා බවයි. මේ නිසා ලංකාව එදා ජපන් ආක‍්‍රමණයට නතු වූවා නම් අපේ රට කබලෙන් ලිපට වැටෙන්නට ඉඩ තිබුණා.

ජපන් සමාජය හා ජපන් රට ගැන මගේ ලොකු පැහැදීමක් තිබෙනවා. මට ජපන් මිතුරන් රැසක් සිටිනවා. වසර විස්සකට සිට මා අවස්ථා ගණනාවක් ජපානයේ සංචාරය කොටල ජපන් සරසවිවල දේශන පවත්වාල ජපන් චිත‍්‍රපට උළෙලවල ජුරි සභිකයකු ලෙස කටයුතු කොට තිබෙනවා. දෙවන ලෝක යුද්ධය හා එහිදී ජපන් හමුදා කළ හිරහැර ගැන අද දක්වා ජපන් ජාතිකයන් සමාව භජනය කරනවා. මේ නිසා අද අප දන්නා හිතමිතුරු ජපානය හා 1942 බලකාමී ජපන් හමුදා ක‍්‍රියා කලාපය පටලවා නොගත යුතුයි.

ශ‍්‍රි ලංකාවේ 1970 ගණන්වල සිට පදිංචිව මෙරට ඉතිහාසය ගැන ගවේෂණාත්මකව පොතපත ලියන බි‍්‍රතාන්‍ය ජාතික රිචඞ් බොයිල් මගේ විමසීමට ප‍්‍රතිචාර දක්වමින් මෙසේ කීවා: “ජපනුන් ලංකාව අල්ලා ගත්තා නම් දහස් ගණනක් මිත‍්‍ර පාක්ෂික හමුදා ඔවුන්ගේ යුධ සිරකරුවන් බවට පත් වනවා. බි‍්‍රතාන්‍ය පාලකයන් සමග වෙළඳ, සිවිල් හෝ වෙනත් සබඳතා පවත්වා ගෙන ගිය ලාංකිකයන් දහස් ගණනක් ද ඔවුන්ගේ සැකයට හා හිරිහැරවලට ලක් වනවා. සිංගප්පුරුවේදී කළ විදියට රටවැසියන්ට හා යුද්ධ සිරකරුවන්ට දරුණු ලෙස සැලකීම සිදු වූවා නම් ජපන් පාලනයෙන් මෙරට මුදවා ගන්නට යටිබිම්ගත කැරැල්ලක් ඇරඹිය හැකිව තිබුණා ද? එබන්දකට නායකත්වයක් දිය හැකිව තිබුණේ කාට ද? වඩාත් රණකාමී හෝ සාමකාමී වාතාවරණයක් බිහි වී කවදා කුමන පදනමක් මත ලංකාවේ ස්වාධිනත්වය ලබා ගනීද? මේවා ගැන අපට කළ හැක්කේ පරිකල්පනය පමණයි.”

සිංගප්පුරුව ජපන් පාලනයට යටත් වීමේ 70 වන සංවත්සරය මේ වසරේ ඔවුන් සමරනවා. මේ අරභයා ලියැවුණු ලිපි හා නිෂ්පාදිත වාර්තා වැඩසටහන් දෙස බලන විට පෙනී යන්නේ ජපනුන් සිංගප්පුරුව අල්ලා ගත් සතියේ හා ඉනික්බිති සිදු වූ මිනිස් ඝාතන, බලහක්කාරකම් හා අසාධාරණ දේපල අත්පත්කර ගැනීම ගැන 70 වසරකට පසුවත් සිංගප්පුරු වැසියන් තුළ කම්පනයක් හා පිළිකුලක් පවතින බවයි. එහෙත් තම කුඩා දුපතට වඩා විශාල බල අරගලයකට හසු වී තමන්ගේ එදිනෙදා ජිවිතය හා ඉතිහාසගත ඉරණම වෙනස් වූ ආකාරය ගැන ඔවුන් උපේක්ෂා සහගතව ආවර්ජනය කරනවා.

මීට සියවස් පහකට පෙර පෘතුගීසි ආගමනයටත් කලින් අපේ දිවයින චීන බල පරාක‍්‍රමයට නතු වී නම් අපේ අද දවස කුමක් විය හැකි ද? මේ ගැන තවත් කොලමකින් විපරම් කරමු!